Rozdział 21

   Gorące podziękowania dla Mikiego, za zrobienie tych pierścionków, jak je powiększycie, zobaczycie inicjały chłopców i oczka w kolorze ich oczu.

   Antosiowa robiła co mogła, ale na niewiele to się zdało. Jedyne co uzyskały to obietnicę właściciela forum Złote Lilie, że rozpatrzy sprawę. Nie udało im się niestety przekonać go do wycofania anonsu i zdjęć. Wpis oraz zdjęcia bielizny, cieszyły się ogromną popularnością. Kwasowa musiała niestety udowodnić, że była ich wlaścicielką, przecież ktoś zazdrosny mógł się pod nią podszywać. Doszła do wniosku, że szkoda zachodu, w końcu tym wariatkom znudzi się dzwonienie, tym bardziej, że odłączyła telefon. Niestety nie wzięła pod uwagę swojego uroku osobistego i uporu niektórych pań.

   Antosiowa była na ogół dobrą przyjaciółką, miała jednak jedna wadę, ogromnie lubiła plotkować. Po powrocie do domu spotkała dwie sąsiadki, wystarczyła chwila nieuwagi i wprawnie wyciągnęły z niej wszystkie smakowite kąski. Po godzinie całe miasteczko wiedziało już o problemach Kwasowej z wielbicielkami.

   Nieświadoma zamieszania Jola zrobiła listę sprawunków, wzięła siatkę i poszła na zakupy do pobliskiego supermarketu, zahaczając przy okazji o targ. Ludzie na ulicy dziwnie się na nią patrzyli, niektórzy tylko się oglądali, inni pukali w czoło. Z początku trochę się tym denerwowała, ale potem wzruszyła ramionami i zajęła się doprowadzeniem do szału sprzedawczyń na straganach z warzywami. Jeśli chodzi o ukryte wady i niedoskonałości towaru miała oko zawodowego detektywa, nic jej nie umknęło.

- To jabłuszko ze dwa razy spadło z drzewa, jutro nie będzie się do niczego nadawać – kręciła nosem nad koszykiem z owocami.

- Co też pani mówi, wyglądają jak malowane! – oburzyła się straganiarka.

- Może i wyglądają, ale dziwnie ciężkie na wadze. Trzeba było sadu wodą nie zalewać, nasiąkły nią niczym gąbka to i szybko się zepsują. – Zmierzyła ją wzrokiem Kwasowa i poszła do następnego stoiska.

- Ale wiedźma, ma w tych ślepiach chyba rentgena. – Pokazała za nią język kobieta.

- Może i jędza, ale lepsza od niejednego inspektora sprawdzającego żywność – zachichotała stojąca obok staruszka. – Pani tu pewnie nowa. Chciwość nie popłaca, a jak nasza Jola jakiś sklep omija, to całe Pytlowice zrobią to samo.

   Kwasowa po godzinie ruszyła w powrotną drogę, przed swoim domem zobaczyła małe zbiegowisko. Podeszła bliżej i zauważyła stojące obok bramki prowadzącej do ogrodu dwie, nieznajome kobiety, zawzięcie się o coś kłócące. Wymalowana, tleniona blondyna w niemożliwie wąskiej kiecce piszczała coś do wysokiej brunetki w czarnych dżinsach i sportowej koszulce, na której ramionach widać było fantazyjne tatuaże. Całości dopełniały liczne kolczyki, w uszach, nosie, pępku, a nawet brwi oraz ponury, wampiryczny makijaż.

- Wracaj do domu ty barbarzynko! Zarysowałaś błotnik mojej landryneczki! – darła się drobniejsza, wskazując na zaparkowane w pobliżu wściekło różowe monstrum.

- Spadaj truchtem, tylko uważaj, żeby spódnicy nie spruć – postawna, umięśniona Gothka patrzyła na nią z pogardą. – Na widok tej karykatury samochodu można zwymiotować.

- Wezwę policję, za sam wygląd cię aresztują! Żadna normalna kobieta nie jeździ takim straszydłem! – wysoki głos zjeżył włosy na rękach wszystkich kibiców z przyjemnością przyglądającym się awanturze. Dokładnie po drugiej stronie ulicy, stał ogromny tir, utrzymany w czarno - czerwonych barwach, wyglądał jak iście piekielna maszyna.

- Nie byłabym tego taka pewna na twoim miejscu. Z tym tapirem na łepetynie i pazurami niczym szpony, wezmą cię za panienkę lekkich obyczajów. Może nawet sierżant będzie chciał ci zrobić rewizję osobistą. Nie wiadomo co ukrywasz w tym czerwonym staniku – wyszczerzyła do niej zęby w drapieżnym uśmiechu.

- Marnujesz tu czas czarownico, Pani Seksowne Majteczki na pewno na ciebie nie spojrzy. Ona szuka kobiety z klasą, a nie wielbicielki krwawych horrorów! – Wydęła czerwone usta, sprawiające wrażenie zrobionych z plastiku.

- Musiałaby na głowę upaść, żeby się zadawać z taką przeterminowaną lalą. W jeden dzień zanudzisz ją tym szczebiotem na śmierć. – Nie dawała za wygraną brunetka.

   Mieszkańcy Pytlowic coraz lepiej się bawili, teraz zyskali nawet pewność, że to panienki ze sławnego portalu. Takiego przedstawienia dawno tu nie było, od miłosnych igraszek doktora w krzakach malin, nie wydarzyło się nic ekscytującego. Pyskata Jola niejednemu zalazła za skórę, nie mieli więc żadnych wyrzutów sumienia z powodu podsłuchiwania i komentowania ulicznej awantury. Niektórzy nawet swoimi uwagami podpuszczali zacietrzewione kobiety, mając nadzieję na bijatykę.

- Te blondi, dawaj, nie będzie ci tu jakaś wampirzyca dziewczyny zabierać!

- Chyba nie dasz się tej miastowej barbi?! Za kudły ją!

- Obcasem przez plecy, a potem na złom! Więcej na niej metalu niż na moim traktorze!

- Pociągnij za kieckę, jeden ruch i sama trzaśnie!

   Przysłuchująca się temu zza drzewa Kwasowa w końcu nie wytrzymała. Przed domem damy prostacka afera rodem z remizy? Nie miała zamiaru tak tego zostawić, należało przerwać karczemne popisy i zatuszować szybko sprawę. Swoją drogą czym ona zawiniła panu na górze, że zamiast jakiś eleganckich, wykształconych pań, przysłał tu wrzaskliwe babiszony?

- Koniec teatru! – Warknęła do sąsiadów. – A wy do mnie na mrożoną kawę, może trochę ostudzi wasze głowy – zwróciła się stanowczym tonem do kobiet, które właśnie zaczęły się popychać. – W moim domu należy wykazać się dobrymi manierami, inaczej poszczuję was kotem – stwierdziła wyniośle i ruszyła przodem zamiatając tyłkiem, co natychmiast zakończyło spór.

- Myślisz, że ma na sobie te francuskie majtki? – zapytała szeptem blondyna.

- Możemy sprawdzić – mrugnęła do niej Gothka.

***

   Kevin z Bartkiem zjedli po solidnej porcji bitej śmietany z owocami i czekoladą, nakarmili kaczki w parku i doszli do wniosku, że pierścionki na pewno są już gotowe. Pobiegli do sklepu trzymając się za ręce, a śledzący ich z daleka Zbyszek ledwo mógł za nimi nadążyć.

- To dla was – sprzedawczyni z uśmiechem podała im niebieskie, aksamitne pudełeczko.

- Najfajniejsze na świecie – blondynek był zachwycony i taki szczęśliwy, że mógłby zacząć latać. – Powinieneś mi założyć.

- A co, nie umiesz sobie sam ubrać? – odparł Kevin, nieco zaskoczony jego rozumowaniem, wolał jednak nie dyskutować z przyjacielem. Dopiero się przecież pogodzili i lepiej było nie wywoływać wilka z lasu. Delikatnie wsunął na paluszek Bartka pierścionek. – Rzeczywiście naprawdę ładnie wygląda, a cyrkonia ma kolor twoich oczu.

- Zobacz, w twoim pierścionku jest granatowa, też pasuje. – Nie mógł ustać na miejscu, energia wprost go rozpierała. – Teraz jesteśmy narzeczonymi prawda? – Wyszli przed sklep żegnani westchnieniami sprzedawczyni. Jej uparty mąż nadal twierdził, że takie romantyczne gesty istnieją tylko w głupich, babskich romansidłach. Biedne dzieciaki naoglądały się bajek i w głowach im się poprzewracało. Ona miała jednak na ten temat inne zdanie.

Chłopcy szli kawałek w milczeniu. Opuścili kwadratowy rynek charakterystyczny dla małych miasteczek. Kevin najwyraźniej coś sobie kalkulował. Zmarszczył czółko, a oczka zaczęły mu podejrzanie lśnić.

- No nie wiem, w bajkach zawsze dają sobie buzi – zaoponował sprytnie. – Wtedy dopiero wszystko jest ważne.

- Tak przy wszystkich? Zgłupiałeś? – pisnął zawstydzony blondynek.

- A tutaj może być? – Pociągnął go w pobliskie krzaki, gdzie stała rozłożysta lipa, pachnąc cudownie rozgrzanym w słońcu miodem. Chłopczyk oparł się plecami o pień, nie bardzo wiedząc co ma robić. Mrugając długimi rzęsami wyglądał słodziej niż najlepszy batonik. Kevin ujął brodę zmieszanego przyjaciela i cmoknął go uroczyście w różowe usteczka. – Teraz ze sobą chodzimy, więc masz się nie bawić z Wojtkiem.

- Ale... – próbował słabo zaprotestować czerwony niczym burak Bartek. Został jednak wzięty stanowczo za rękę i znowu szli ulicami Pytlowic, zmierzając w kierunku domu. Nie miał jednak odwagi powiedzieć nic więcej, czuł, że jego policzki zaraz spłoną, a każdy przechodzień wie, co przed chwilą zrobili.

- Całowanie jest fajne – stwierdził poważnie Kevin. Był z siebie dumny, zachował się dzisiaj jak prawdziwy mężczyzna. Poza tym uśmiechnięta promiennie buzia idącego obok chłopca sprawiała, że jego serduszko biło gwałtownie, chcąc chyba zrobić kilka fikołków z rozpierającej go radości.
   Zbyszek przyglądał się temu wszystkiemu z daleka, nie chcą płoszyć chłopców. Czuwał nad nimi niczym kwoka nad pisklętami, nie wtrącając się jednak w ich sprawy. Ciekaw był miny Seana, kiedy się dowie, że zaradny synek już postarał się o zięcia.

***

   Jarek dojechał do Krakowa czerwony jak pomidor, nie miał pojęcia dlaczego jego hormony zgłupiały akurat pod wpływem nieznośnego lordziątka. Postanowił sobie, że po powrocie  spyta o to brata, w końcu był od niego starszy i bardziej doświadczony. Ledwie bus się zatrzymał obok Galerii Krakowskiej wyskoczył z niego niczym wystrzelony z łuku.

- Powoli, jeszcze coś sobie złamiesz i Sean wyrwie mi flaki – Henry chwycił go za ramię.

- Spokojna twoja głowa, nie potrzebuję niańki – Ruszył prosto do parku, mając nadzieję, że spacer po świeżym powietrzu zlikwiduje jego problem. – Kupisz dla nas porcję? – Wskazał na budkę na końcu alejki. Usiadł na ławce zaciskając z zażenowaniem uda, lody powinny odrobinę pomóc, niestety o zimnym prysznicu mógł jedynie pomarzyć. Henry tylko się uśmiechnął i poszedł spełnić prośbę. Dzięki temu chłopak miał okazję podziwiać, jego niezłe tyły w dopasowanych, białych dżinsach. – Noż kurde! – pisnął, bo jego spodnie zrobiły się jeszcze ciaśniejsze.

- Hej słodziutki, jesteś tu zupełnie sam? – odezwał się za nim czyjś zachrypnięty głos. Zawalisty, umięśniony dres zatrzymał się obok ławki.

- Milusi Kocurek chyba się zgubił. Chodź, postawimy ci piwo – zaproponował towarzyszący mu żylasty dryblas.

- Spadajcie! – warknął rozeźlony chłopak. Nie znosił, kiedy traktowano go jak łatwą zdobycz z powodu dziewczyńskiego wyglądu. – Rozwalcie jakieś auto, zdemolujcie parę kiosków, namalujcie coś na murze. Miłej zabawy!

- Zadziorne maleństwo, lubię takie - zarechotał mięśniak.

- Bierzemy! – przytaknął mu ochoczo chudzielec i szarpnął Jarka, stawiając go na nogi.

- Gdzie z tymi grabiami! – wrzasnął i walnął napastnika prosto w nos, wypróbowanym wielokrotnie sposobem. Jak zwykle najpierw zaatakował, potem dopiero zaczął myśleć. Z tymi dwoma nie miał żadnych szans, szybko zrobią z niego marmoladę, wyglądali na nieźle zaprawionych w bojach weteranów ulicy.

- Przepraszam panów, jestem Henry, a to mój przyjaciel – rozległ się kulturalny głos lordziątka. – Ma mi pokazać Kraków, więc żegnamy – zasłonił sobą chłopaka i położył na ławce lody.

- Zjeżdżaj palancie Starówkę zwiedzać! – Dres łypnął na niego groźnie i zamachnął się pięścią, chcąc go nastraszyć. Niestety ten moment wybrał sobie Jarek by wyjrzeć zza pleców mężczyzny i dorzucić swoje trzy grosze. Dostał przez przypadek pod oko, poleciał do tyłu i zarył pupą w trawie.

- Zostań tam piękny, załatwię to w dwie minuty – Henry ugiął nogi w kolanach i zacisnął dłonie. Każdy szanujący się angielski arystokrata od dziecka ćwiczył boks i on nie był tu wyjątkiem. Nie lubił bijatyk, ale w obronie jasnowłosego księcia gotów był poświęcić swoje boskie ciało. Westchnął, po czym zaatakował z szybkością błyskawicy. Już po chwili napastnicy leżeli na chodniku jęcząc i plując zębami. Mężczyzna odwrócił się do Jarka, usadził na ławce niczym szlachetnie urodzoną damę i przyłożył mu do policzka loda. – Bardzo boli? – zapytał, dotykając go troskliwie opuszkami palców.

- Ttrochę... – zdołał jedynie wykrztusić chłopak, bo niebieskie oczy i ładnie wykrojone, męskie usta znalazły się stanowczo zbyt blisko jego twarzy. Serce gwałtownie mu przyspieszyło. Może miał uczulenie na pomylonych Anglików? To by tłumaczyło te wszystkie dziwne objawy.

- Ręce za głowę i powoli wstajemy! – Wezwany przez ochronę parku patrol policji otoczył pojedynkowiczów. – Tylko grzecznie! – Przedstawiciele prawa zaczęli zakuwać wszystkich uczestników bójki w kajdanki. – Ledwo południe, a wy już na bani i to w środku tygodnia?! Wstydźcie się!

- Ten durny cudzoziemiec zaczął! – Próbował negocjować dres.

- Ty Batman nawet się nie odzywaj. To już trzecia twoja bójka w tym miesiącu! – pogroził mu sierżant, wpychając go do radiowozu. – Wszyscy do środka bez ociągania! Jest nawet Pajęczak, świetnie, może dostaniecie jedną celę.

- My też? – jęknął Jarek, w myślach już widząc brata, który wpada we wściekłość i pierze go na kwaśne jabłko.

- Jak się matka dowie, to już po mnie – mruknął Henry, lokując się obok i odgradzając chłopaka od miejscowego elementu.
- Cisza tam menelstwo! Na komisariacie sobie pogadacie! – wrzasnął na nich sierżant. Skaranie boskie z tą młodzieżą, nienawidził wakacji. Wszędzie pełno zadziornych smarkaczy skorych do bitki i awantur. Najchętniej odesłał by ich wszystkich na ciężkie roboty do kamieniołomów, tam nauczyliby się jakie paskudne bywa życie. Przynajmniej robiliby coś pożytecznego zamiast marnować czas na włóczenie się po jego mieście.

***

   Darek ocknął się ze snu, kiedy zegar w korytarzu wybił dziewiętnastą. Przeklęta, zachrypnięta kukułka przeraźliwie darła dziób, aż zazgrzytało mu w mózgu, a szare komórki skręciły się w spiralki. Przeciągnął się leniwie i usiadł na łóżku, by od razu z jękiem poderwać się na nogi.

- Eh... Sean ty cholerny, niewyżyty trollu! – Tyłek zapiekł go porządnie, mszcząc się za cały dzień miłosnych igraszek. Oczywiście zapomniał już, że to on sprowokował do nich doktora. Kochali się tyle razy, że stracił rachubę. Jego penis powstawał wciąż od nowa, niezmordowany i zachwycony pełnymi namiętności potyczkami. W końcu kompletnie wyczerpany zasnął jak kamień. Skutki tego szaleństwa odczuł dopiero teraz, ubrał luźne krótkie spodenki oraz jakąś koszulką z nadrukiem i kuśtykając, niczym żołnierz po wyjątkowo zażartej bitwie, powlókł się do kuchni. Zastał tam Seana napychającego się bigosem, jakby co najmniej tydzień nie miał niczego w ustach.

- Chcesz miseczkę? – Doktor z rozbawieniem patrzył na zmaltretowanego narzeczonego. Nigdy by nie pomyślał, że ten łagodny chłopak obdarzony został takim temperamentem. Pierwszy raz trafił na równego sobie zawodnika. Wstał i nałożył mu bigosu. – Siadaj, bo ci w nogi pójdzie - zażartował.

- Dość się już wyleżałem, postoję – Darek za żadne skarby nie miał się zamiaru przyznać, że piekielnie go boli, nieprzyzwyczajony do takich szaleństw, tyłek.

- Może na kolanka? – Sean podszedł do niego i objął w pasie, całując czule pachnący piżmem kark. Chłopak zamruczał i wtulił się w jego klatkę plecami.

- Jak jeszcze raz wymyślę jakiś celibat lub coś równie głupiego zamknij mnie w piwnicy!

- Głuptas, nie masz pojęcia jak słodko jęczałeś moje imię. Taki namiętny kochanek to skarb. – Pieszczotliwie przesuwał usta po jego szyi, niespodziewanie zacisnął jedną rękę na pośladku.

- Aaaa... Niech to szlag... – zapiszczał Darek, czując falę kłującego bólu.

- Myślę kochanie, że teraz pobawimy się w doktora. Wypniesz do mnie ten seksowny tyłek, a ja posmaruję zmaltretowaną szparkę – szeptał mu na ucho niskim głosem.

- Co takiego?! Chcesz mi włożyć palce do środka?! Mowy nie ma! – Darek zaczerwienił się gwałtownie, wyślizgnął zręcznie z jego ramion, otworzył drzwi do ogrodu i pomknął przed siebie niczym rączy jeleń, nie zważając na dolegliwości.

- Nie wygłupiaj się, przecież już go widziałem i to z bardzo bliska – krzyknął za nim Sean, mały drań był niesamowicie szybki. Będzie musiał popracować nad kondycją, jeśli chce dotrzymać mu kroku.

- To co innego! Odczep się trollu! – Chłopak skręcił w gęste krzaki, mając nadzieję, że potężny mężczyzna nie zdoła się przez nie przedrzeć.