Rozdział 32

   Jarek zaniósł kocią kupkę nieszczęścia do domu. Dopiero tutaj, po dokładnym obejrzeniu widać było jak bardzo jest wychudzona. Wielkości dłoni, miała zmierzwione, kremowe futerko i piękne błękitne oczy, które od razu chwyciły chłopaka za serce. Postawiona na dywanie w sypialni zrobiła jedynie kilka kroków na chwiejących się łapkach, po czym klapła na pupę.

Doszedł do wniosku, że najpierw trzeba odpucować, a potem nakarmić maleństwo. Okazało się to jednak niełatwym zadaniem. Od pokojówki wyłudził szampon dla kotów i miskę mleka. Zaniósł swoje zawiniątko do łazienki.

Milusia, bo tak nazwał koteczkę, miała niezły charakterek. Włożona do wanny dała popis swoich umiejętności. Darła pyszczek ile sił w płucach, sycząc i wymachują pazurkami, na tego głupiego wielkoluda, który nie wiadomo czemu natarł ją jakimś pachnącym paskudztwem.

- Pchf...fffuuu....

- Ale z ciebie diabełek! – Jarek bez skutku próbował wyciągnąć z wanny czystego już kociaka, który umykał ślizgając się w płytkiej wodzie.

- To jakaś wojna? – Odezwał się za jego plecami Henry, którego do pokoju zwabiły odgłosy awantury.

- Pomóż, zamiast bez sensu kłapać paszczą. – Na jego przedramionach widać było długie, czerwone zadrapania.

- Pchhhh...- Było to już ostatnie prychnięcie, bo mężczyzna rzucił na miotającego się po wannie, przestraszonego kotka ręcznik. Wyciągnął go i przełożył do drugiego, ciepłego i suchego.

- Będzie z niej ślicznotka – Jarek odebrał od niego Milusię, której wystawał jedynie łepek z nastawionymi bojowo uszkami. Przecież nie wiadomo, co temu dwunogowi jeszcze przyjdzie do głowy. Musiała mieć się na baczności.

- Lepiej jej pilnuj. Kot matki Bazyli, to prawdziwy rozbójnik. Jest tutaj niepodzielnym władcą, słuchają go nawet moje psy. – Wyciągnął rękę i dotknął łokcia chłopaka. – Powinieneś to zdezynfekować. Nie wiadomo, gdzie się włóczyła ta mała złośnica.

- Muszę ją najpierw nakarmić. – Położył zawiniętego kociaka na dywanie i postawił przed jego pyszczkiem miskę mleka. Pisnął, ale nawet nie próbował się napić. – Och, co teraz? – Chłopak popatrzył bezradnie na maleństwo.

- Jest za słaby. Zaczekaj chwilę – Henry wyszedł, by po chwili wrócić ze strzykawką. Usiadł na podłodze i wziął na kolana kotka. Nabrał odrobinę mleka i włożył mu delikatnie końcówkę do mordki. Powoli, kropla po kropli wpuszczał biały płyn. Kotek po chwili wahania wystawił różowy języczek i zaczął ssać.

- Skąd tak znasz się na zwierzakach? – Zapytał zaciekawiony. Nie mógł się na niego napatrzyć. Ze zwichrzonymi, ciemnymi włosami, trzymający Milusię niczym coś bardzo cennego, wydał mu się wyjątkowo pociągający. Czy z taką samą czułością obchodziłby się także z nim? Głaskałby pod włos, a on mruczałby z zachwytu? Wariuję?

- Matka ma schronisko, działa też w tych wszystkich organizacjach na rzecz ,,braci mniejszych”. – Uśmiechnął się na widok rozmarzonej twarzy chłopaka. Czyżby zmienił zdanie co do ich związku? Może trzeba to jakoś delikatnie sprawdzić? Wszystkie sposoby, które przychodziły mu na myśl w jego wyobraźni, nieodmiennie kończyły się ciosem w nos. - Chyba ma dość. – Owinął ponownie ręcznikiem na wpół śpiącego kociaka i ułożył na fotelu przed kominkiem.

- Och... – zmieszał się Jarek i pochylił głowę, by ukryć w gąszczu włosów zarumienione policzki. Miał nadzieję, że nie został przejrzany, w końcu postanowił przecież zachować dystans. Ostatnio miał taką huśtawkę nastrojów jakby był w ciąży i sam nie wiedział czego tak naprawdę chce. – Teraz wygląda jak koci aniołek. – Zmienił sprytnie temat.

- Za to ty jak weteran wojenny. – Henry przyniósł z łazienki apteczkę. Wziął go za ramię i posadził na kanapie.

- Wiesz, może je lepiej sobie umyję. – Schował za siebie ręce i odsunął się na drugi koniec mebla, wydymając po dziecinnemu usta. Patrzył chmurnie na wodę utlenioną i gazik w jego dłoni.

- Zaraz, zraz...Ktoś tu się nie boi rozkwaszać nosów, za to trzęsie portkami przed zwykłym opatrunkiem? –  Mężczyzna zbliżył się na odległość kilkunastu centymetrów. Jego ładnie zarysowane usta znalazły się niezmiernie blisko. Czy były równie miękkie jak wyglądały? Chłopak zarumienił się jeszcze bardziej. Najwyraźniej tracił zdrowy rozsądek.

- Naruszasz moją przestrzeń osobistą! – Fuknął, starając się wyglądać na rozgniewanego. Nie chciał by Henry zorientował się, co się z nim dzieje. Ponadto nie znosił widoku krwi, nie miał zamiaru zrobić z siebie widowiska i zemdleć niczym jakaś lady.

- Zrobię to bardzo... bardzo... delikatnie...- zamruczał miękko mężczyzna, patrząc mu głęboko w oczy. Ton jego głosu sugerował zupełnie coś zupełnie innego niż zwykłą pomoc w opatrunku.

- Ale... – zaprotestował słabo, okazało się, że był wrażliwszy na syreni śpiew tego lordzika niż mógłby się spodziewać. Zwyczajnie nie umiał od niego odwrócić wzroku.

- Niczym aksamit... – Henry z premedytacją sunął nasączonym gazikiem po przedramieniu, dezynfekując przy okazji zadrapania. Jarek wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami, niczym zahipnotyzowana przez węża ofiara.

- Idź sobie, sam to zrobię! – Ocknął się dosłownie w ostatniej chwili. – Nie jestem aż takim niezdarą.

Henremu nie pozostało nic innego jak spełnić jego życzenie. Mocno rozczarowany wstał z kanapy i ruszył do drzwi. Kiedy się tylko za nimi znalazł westchnął z głębi serca. Najwyraźniej znowu zaliczył pomyłkę, wyobraźnia splatała mu figla, a jasnowłosy anioł miał go w nosie.

   Tymczasem Jarkowi dopiero kiedy wyszedł, przyszło do głowy jak nieuprzejmie się zachował. Nie tylko nie podziękował za pomoc, ale jeszcze warcząc niczym zły pies wygonił mężczyznę z pokoju. Zerwał się na równe nogi i wybiegł na korytarz.

- Zaczekaj, zapomniałem ci coś powiedzieć. – Podszedł do Henrego, który odwrócił się ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy.

- Tak..?

- Dziękuję za pomoc... – Położył mu dłonie na ramionach, wspiął się na palce i delikatnie cmoknął w usta. Dziwnym trafem ręce, jakby nabrały własnej woli, same owinęły się wokół szyi mężczyzny. Jeden całus wydał mu się nagle marną zapłatą za pomoc. Skąpstwo było przecież brzydką wadą, więc zdobył się na następny, następny i następny... Każdy kolejny  całus był coraz głębszy i dłuższy, aż do utraty tchu.

***

   Róża ze Zbyszkiem dopiero w porze obiadu odzyskali nieco zdrowego rozsądku. Na widok pogromu, który zrobili w łazience zrzedły im miny. Nie mieli innego wyjścia jak odkupić gospodyni zniszczone kosmetyki. Pracowicie spisali nazwy, zastanawiając się skąd wezmą na to pieniądze. Oczywiście Gospoś chciał wziąć cały problem na siebie, twierdząc, że zachował się jak barbarzyńca. Kobieta oczywiście nie miała zamiaru mu na to pozwolić, w końcu sama go sprowokowała, co zaowocowało bardzo namiętnymi chwilami spędzonymi w łóżku.

   Podczas posiłku, kiedy wszyscy siedzieli za stołem, świeżo upieczeni kochankowie z minami winowajców stwierdzili, że zajmą się dziećmi.

- Zabierzemy je do ZOO. Mamy kilka załatwień w mieście. – Zwróciła się do Seana Róża. – Będziecie mogli spędzić miłe chwile sam na sam.

- Właściwie, to powinni za karę zostać w pokoju. – Doktor nie był pewien, czy powinien puścić małe urwisy na wycieczkę. Wydawało to mu się niezbyt wychowawcze, ale jedno spojrzenie na Darka, ubranego w obcisłe, krótkie spodenki wywiało z jego głowy wszelkie wątpliwości. – No dobrze, ale wystarczy małe przewinienie i macie ich odstawić do aresztu.

- Hurra! – Pisnął Bartek zachwycony tym pomysłem. Uwielbiał zwierzęta, a w ZOO był tylko raz. Mama musiała go stamtąd wynieść pod pachą, bo za nic nie chciał wyjść.

- Mają tam jakieś potwory? – Zapytał niepoprawny jak zwykle Kevin, któremu Nessi nadal nie wychodziła z głowy. Z ekscytacji podskakiwał na krześle, a czarne loczki podskakiwały wraz z nim.

- Pewnie, że tak. Jest na nie nawet specjalna klatka. – Zbyszek mrugnął do Róży.

- Naprawdę...! – Oczy chłopca stały się okrągłe jak piłeczki.

- Też o tym słyszałam. Napis na niej to – Bahorus Paskudus, dobrze wszystkim znany gatunek. Każde dziecko, które źle się zachowuje jest tam zamykane i karmione wyłącznie zielonymi jabłkami, aż wyrosną mu listki.

- Zmyślacie! – Kevin podniósł hardo główkę.

- A może oni mówią prawdę? Jesteśmy w tej... no... Szkocji. Mogą mieć inne zwyczaje. Lepiej zostańmy w domu. – Zaczął zastanawiać się Bartek, chowając się na wszelki wypadek za kolegą.

- No coś ty. Najwyżej nas zamknął i mamuś Darek przybędzie na pomoc. Na mnie napiszą Bahorus Paskudus Wielki , a na tobie Bahorus Paskudus Śliczny. – Zachichotał beztrosko.

- Skoro się nie boicie, to chodźmy. – Zbyszek wstał od stołu, przy którym reszta biesiadników siedziała kręcąc się niespokojnie i zasłaniając twarze czym popadnie. Wszyscy oczywiście na czele z lady Agatą, dusili się ze śmiechu. Żaden z nich nie wygrałby konkursu na pedagoga roku.

***

   Dla Krzysztofa w końcu nadszedł wielki dzień, to dzisiaj, podczas przewozu do więzienia dla wyjątkowo groźnych przestępców, miał zostać uwolniony przez swoich kompanów. Akcja była zaplanowana w najdrobniejszych szczegółach.

Mężczyzna nie czuł się najlepiej. Obserwował drogę przez zakratowane szyby, a ona dziwnie rozmazywała się przed jego oczami. Drzewa chwilami robiły się fioletowe, nie mógł skupić na nich wzroku. W uszach przez cały czas mu szumiało, kiedy wsłuchał się w te głosy zorientował się, że brzmią jak chór, który w kółko powtarza jedno imię – Darek... Darek... Co chwilę potrząsał głową by pozbyć się tego natrętnego brzęczenia. Policjanci z brygady antyterrorystycznej przyglądali się temu podejrzliwie, nie mając pojęcia co sie z nim dzieje.

   Kiedy tylko wyjechali za miasto nieoznakowaną nysą, drogę zajechały im samochody z zaciemnionymi szybami. Dwa obstawiły policyjnego seata, który wiózł obstawę. Z trzeciego wyskoczyło czterech zamaskowanych mężczyzn strzelając w opony karetki więziennej. Świetnie wyszkoleni i uzbrojeni w najnowocześniejszą broń gangsterzy szybko uporali się ze stróżami prawa. Po pięciu minutach jedynym śladem po nich była nysa, pełna uwięzionych w niej, oszołomionych gazem policjantów. Krzysztofowi też się nieco oberwało, ale nie zamierzał się tym przejmować. Wreszcie był wolny i mógł zająć się swoim cukiereczkiem, który zapewne bardzo za nim tęsknił. Rozparł się na tylnym siedzeniu samochodu z dziwnym grymasem na twarzy. Oczy miał lekko wytrzeszczone, a ręce kurczowo zaciśnięte na obiciu, niczym szpony drapieżnego ptaka. Co chwilę szczerzył zęby i mamrotał do siebie półgłosem.

- Już niedługo się zobaczymy skarbie. Mam dla ciebie przygotowanych tyle niespodzianek. Będziemy się dobrze bawić. Zobaczysz...

- Dobrze się czujesz? – Zapytał jeden z bandytów, ale Krzysztof nie zareagował, jakby nie słyszał. Natrętne głosy w głowie mężczyzny, skutecznie zagłuszały wszystko dookoła.

- Chyba porządnie oberwał tym gazem, zachowuje się jakby coś mu zaszkodziło. Trzeba będzie zawołać jakiegoś konowała. – Dodał drugi. – Szef nas wykastruje, jak nie dowieziemy go w jednym kawałku.

 Po dwóch godzinach jazdy minęli tablicę z napisem Pytlowice. Już tydzień temu wynajęli tutaj mały domek na okres wakacji. Stał na uboczu tuż za miastem, co było bardzo korzystne dla ich planów.

- Patrz, mamy wszystko przygotowane! – Pomogli wysiąść zataczającemu się Krzysztofowi. Zapukali do drzwi, a w nich pojawiła się uśmiechnięta dziewczyna z wózkiem inwalidzkim.

- To żona dla kaleki. Ma na imię Lena, dostaliśmy ją od przyjaciół ze wschodu, a szef osobiście ją przeszkolił.

- Świetnie się spisaliście. – Mężczyzna, który po dwugodzinnej drzemce poczuł się o wiele lepiej, z zadowoleniem usiadł w przygotowanym fotelu. – Teraz znikajcie, zanim ktoś z miejscowych plotkarzy was zauważy.

***

   Darek i Sean chętnie skorzystali z wolnego popołudnia. Dzień był wyjątkowo piękny i pogodny. Postanowili pójść na spacer wokół jeziora. Ostatnio rzadko mieli okazje być sami, tylko we dwoje. Ścieżka wiła się wśród zielonych krzewów i drzew. Słoneczko przyjemnie świeciło poprzez liście, delikatnie gładząc ich twarze złocistymi promieniami. Szli, trzymając  się za ręce i co chwilę, patrząc sobie głęboko w oczy. Niestety nie było szans na porządnego całusa, co chwilę mijali ich rozgadani turyści uzbrojeni w aparaty fotograficzne, prawdopodobnie entuzjaści polowania na Nessi. Biedny potwór najwyraźniej nie miał łatwego życia.

- A ty dziwiłeś się dzieciakom! – Uśmiechnął się Darek i przeciągnął leniwie, wtulając w bok narzeczonego.

- Fakt, niektórzy dorośli są gorsi. - Popatrzył wymownie w stronę korpulentnej Szkotki, która na każde zmarszczenie się fali, rzucała się z piskiem w stronę jeziora i robiła dziesiątki fotek.

- Zobacz, wodne rowerki! – Darek z entuzjazmem wysforował się do przodu, kręcąc kuperkiem odzianym w kuse spodenki. – Nigdy takimi nie pływałem! – Prawdę mówiąc niewiele w swoim życiu miał okazji do beztroskiej zabawy. Zazwyczaj jego dni wypełniała szkoła, praca, opieka nad schorowaną matką i młodszym bratem.

- A dostanę całusa? – Sean nigdy nie przepuszczał żadnej okazji, by się trochę poprzytulać. – Będę wtedy pedałował dwa razy szybciej.

- Aleś ty wyrachowany. Nic za darmo! – Prychnął na niego chłopak.

- Jak długo chcesz jeździć tym czymś? Jedna buziakozłotówka za każde pięć minut. – Oświadczył stanowczo, zatrzymując się przy pomoście do którego przycumowane były rowerki.

- Jesteś pewny, że wybrałeś dobry zawód? Powinieneś zostać biznesmenem! - Podszedł do mężczyzny i rumieniąc się, pocałował go czule w usta. Nieco speszony gapiącym się na niego właścicielem przystani, natychmiast się odsunął.

- Chodź moja rybko. - Sean wsiadł na chybotliwy wehikuł w kolorowe cętki i pomógł  usadowić się Darkowi. Zanim chłopak się spostrzegł odbili od brzegu.

- Co ci się tak nagle zaczęło śpieszyć? – Wyciągnął przed siebie opalone na złocisty brąz długie nogi. Natychmiast przykuły uwagę doktora.

- Na twoim miejscu byłbym grzeczniejszy. – Zerknął na niego pożądliwie. – Teraz jesteś zdany na moją łaskę i niełaskę.

- Nie przesadzaj, potrafię pływać. – Pokazał mu język. – Z czego tak się cieszysz? – zapytał, widząc zadowoloną minę mężczyzny.

- Minął kwadrans i zarobiłem już trzy całusy. – Spędzili na jeziorze jakąś godzinę, popołudniowe słońce zaczęło jednak mocno przypiekać i zawrócili do przystani. Sean zapłacił za rowerki, a Darek kucnął na pomoście, chcąc umyć sobie ręce. Nie był to jednak dobry pomysł, mokre deski były bardzo śliskie.

- Ożesz ...! – Zdążył jedynie kwiknąć i wpadł do wody. Doktor chcąc go ratować pochylił się gwałtownie i poleciał za nim, lądując obok z głośnym chlupotem. Niestety nie trafili do krystalicznie czystej toni, którą podziwiali z wehikułu. Brzeg jeziora był mulisty, porośnięty dużą ilością oślizgłej, niezbyt ładnie pachnącej roślinności. Kiedy się wynurzyli, mogli wziąć udział w filmie pt. ,, Koszmary z bagien”.

- Mój ty brzydalu - zachichotał doktor, próbując oczyścić twarz chłopaka swoją dłonią.

- Spadaj... – mruknął Darek, wybierając ohydne wodorosty ze swoich włosów.

Upaprani, niczym nieboskie stworzenia dotarli do zamku, wzbudzając po drodze niemałą sensacje. Turyści, zamiast wpatrywać się swoim zwyczajem w jezioro, gapili się na nich bezwstydnie, cykając zdjęcie za zdjęciem. Objęci wpół, nawzajem dodawali sobie otuchy, powarkując na co bezczelniejszych fotografów. 
   Lady Agata, ubrana w elegancką sukienkę, wychodziła właśnie na popołudniową herbatką z przyjaciółką. Stanęła w cieniu tuż za progiem w oczekiwaniu na kierowcę, który miał zawieźć ją na miejsce. Na widok wyłaniających się zza zakrętu postaci ze zdumieniem przetarła oczy.

- Czyżby to sama Nessi zawitała w moje progi? A może to jakiś nowy rodzaj dwugłowego potwora?