Rozdział 24

      Kiedy wrócił do celi zastał całe towarzystwo siedzące na podłodze i umilające sobie czas pudełkiem od zapałek. Prosta gra z czasów dzieciństwa bawiła te stare konie do łez. Trzech dryblasów zachowywało się niczym przedszkolaki. Jarek popatrzył na nich z góry i już chciał rzucić jakieś pogardliwe zdanie na temat stanu ich inteligencji, kiedy...

- Bulb... bulb... mrr... – rozległy się kompromitujące odgłosy z jego brzucha. Pokój miał niezłą akustykę i doskonale było słychać, że dawno nic nie miał w ustach.

- Kiepsko się zajmujesz tym słodziakiem. – Pajęczak zwrócił się do Henrego, który właśnie podrzucał pudełko z niezwykle skupioną miną.

- Też jestem głodny. Znacie w pobliży jakiś dobry bar? – Złapał nadąsanego chłopaka za rękę i pociągnął na swoje kolana. Właśnie miał zamiar go objąć, kiedy został boleśnie uszczypnięty w bok.

- Za co? – jęknął i zamrugał długimi rzęsami.

- Jeszcze się pytasz? Trzymaj te lepkie łapy przy sobie! – Burknął nieprzyjaźnie Jarek, po czym pomasował się po nadal piszczącym żałośnie i wydającym dziwne odgłosy zdrajcy.

- Zadziorna sztuka z tej twojej księżniczki – roześmiał się Pajęczak.

- Chcesz stracić swoje odnóża?! – Chłopak zamachnął się na niego, ale został schwytany przez Henrego, mocno objęty ramionami i siłą posadzony na podłodze.

- Zupełnie jak ty, pewnie mieliście wspólną małpę za przodka. Najpierw rozrabia, potem myśli. – Wykrzywił się do kumpla Batman. – Mały ma rację, kolacja była rzadziutka. Jak tylko nas wypuszczą idziemy do mleczaka.

   Zazgrzytały stare drzwi i pojawiła się w nich głowa strażnika, który z niesmakiem zlustrował wnętrze celi. Był przeciwny wychowawczym zapędom sierżanta i przetrzymywaniu w więzieniu takich małolatów. Niczego dobrego nie mogli się tutaj nauczyć.

- Brać ciuchy i won mi stąd! W biurze dostaniecie dokumenty i pieniądze!

- Królu złoty, kochamy cię! – wrzasnął uradowany Pajęczak piskliwym głosem, a mężczyźnie zjeżyły się włosy na karku.

- A ty co, flet połknąłeś? – pogroził chudzielcowi.

- Już nas nie ma – odezwał się spokojnie Henry, chcąc załagodzić rodzący się konflikt. – Dziękujemy za wszystko. – Ukłonił się elegancko i popędził nieznośne stadko przed sobą. Czym prędzej stąd wyjdą, tym lepiej. Nie wiadomo, co jeszcze wymyślą jego psotni towarzysze. Gdyby tu zostali jeszcze jeden dzień, wyprowadzony z równowagi Sean mógłby zawiadomić jego dostojną matkę. Nawet Pytlowice, zaprawione w wielu bojach, mogłyby nie przeżyć przyjazdu lady Elviry.

   Godzinę później cała czwórka siedziała już w barze ,, Pod Smerfetką”. Jak można się domyślić stoliki przypominały muchomorki, a na ścianach szalały niebieskie stworzonka. Namalowane sceny z popularnej bajki miały pewnie przyciągnąć tutaj dzieci, bliskość uniwersytetu jednak sprawiła, że przybywający tłumnie klienci byli wyrośnięci i brodaci. Pyskata właścicielka, zawsze uzbrojona w solidną miotłę świetnie dawała sobie z nimi radę. Niejeden dostał nią po głowie lub został zapędzony do zmywaka za niezapłacony rachunek. Kobieta wspaniale gotowała i miała dobre serce, dlatego nicponie z całego miasta, nazywały ją mamą Smerf, a nawet żeby się podlizać kupiły pod choinkę błękitny fartuszek, na którym wszyscy powpisywali swoje złote myśli, co bardziej utalentowani nawet dodali obrazki. Lokal serwował proste, tanie dania dotowane przez urząd miasta, słusznie mniemający, że uczącą się młodzież należy dobrze odżywiać, dlatego zawsze pękał w szwach.

   Czwórka naszych bohaterów usiadła cichutko w kąciku. Natychmiast podeszła do nich piegowata kelnerka, gapiąc się bezwstydnie na Henrego. Kręciła przy tym tyłkiem i cmokała plastikowymi ustami, jak wyciągnięty z wody monstrualny karp.

- Co podać przystojniaku? – zagruchała i otarła się biodrem o mężczyznę.

- Na początek kubełek lodu – zaproponował niewinnie Jarek. Dawno nie widział tak bezczelnej dziewuchy i chętnie by zapłacił za zamówienie. Potem wsypałby jej zawartość wiaderka do majtek, może przestałaby tak drobić nogami. – Masz jakiś tik nerwowy? – Wskazał na jej wargi układające się w idealne O.

- Nie martw się mały, Lilka to taki pustak nastawiony na zagranicznych gości – uśmiechnął się do niego Pajęczak. – Nie ma z tobą żadnych szans.

- O czym ty...- zaperzył się chłopak.

- Cztery razy danie dnia – przerwał ich sprzeczkę Batman. – A pustak to taka cegła, wydrążona w środku – dodał wyjaśniającym tonem. Ukradkiem zerknął jednak na pośladki opięte kusą spódniczką.

- Kiedy ona raczej przypomina klepsydrę. – Wzrok Henrego prześlizgnął się aprobująco po kształtnej sylwetce kelnerki.

- Może i tak, ale w środku nawet piaseczku nie uświadczysz, jedynie wielkie NIC – Chudzielec wykrzywił się pogardliwie, nie lubił konkurencji.

- Ty sobie lepiej menu poczytaj! – Jarek podał Lordowi wielką książkę, zasłaniając nią skutecznie cały bar. – Słownictwo poćwiczysz!

- Słuszna uwaga słodziaku. – Przytaknął mu Pajęczak i też wręczył kumplowi spis potraw.

- Powinniśmy się umówić na wspólny wypad na miasto – Henry mrugnął porozumiewawczo do osiłka, który uśmiechnął się szeroko. Nic tak nie zbliża ludzi jak pobyt w jednej celi.

- Racja Wasza Wysokość, znam taką jedną panienkę z baru ,, Hula” i ma fajną koleżankę... - Nie mógł jednak dokończyć zdania, bo kolega zatkał mu usta bułką, a Jarek wepchnął ją jeszcze głębiej.

- Ej ty, Casanova z Pytlowic, zastanów się raczej, co powiemy Seanowi i Darkowi – prychnął na niego chłopak. Nie podobało mu się, że Henry zamiast się nim opiekować, jak to przyrzekł kuzynowi, strzela oczami za jakąś wymalowaną małpą.

- Nie martw się słodziaku, to ty zostaniesz moją lady – mężczyzna przyłożył rękę do serca w teatralnym geście. – Czy wiesz, że z zazdrości psuje się cera i wyskakują piegi?

- A czy ty wiesz, że jak ci teraz wybiję zęba, to będziesz tak chodził do poniedziałku, bo dziś jest wolna sobota? – burknął groźnie cały czerwony Jarek.

- A będziesz mnie potem głaskał, tulił, pieścił i karmił z ust do ust? – zapytał uprzejmie mężczyzna, patrząc mu prosto w oczy i wyobrażając sobie chłopaka w kusym fartuszku pokojówki, najlepiej w samej bieliźnie z tacą pysznych kanapek w rękach.

- Nie patrz tak na mnie angielski zboczeńcu! Ta wasza mgła pewnie powoduje, że rdzewieją mózgi i macie tam tylko kilka szarych komórek nastawionych na podstawowe potrzeby! – Pokazał mu język i zasłonił się menu. Odsunął się z krzesłem na bok, tak na wszelki wypadek. Zapowiadał się bardzo upalny dzień, bo w sali zrobiło się nagle strasznie gorąco.

- To znaczy jakie? – Batman nie miał pojęcia o czym nawija maluch. Wiedział, że w Anglii często padało i było dość wilgotno, ale o tej dziwnej chorobie słyszał po raz pierwszy.

- Do niego trzeba wyraźnie – pokiwał z politowaniem głową Pajęczak. – Chodzi tu o jedzenie, picie, spanie i bzykanie. Jeśli nadal nie rozumiesz, chętnie wytłumaczę ci ręcznie – złapał mężczyznę za kolano.

***

   Bartek zadzwonił do Kevina zaraz po śniadaniu. Miał do wypełnienia bardzo ważne zadanie, które mogło zaważyć na ich przyszłości. Skoro byli narzeczonymi, powinni sobie pomagać. Mama poszła do koleżanki, więc pewnie tak szybko nie wróci. Zapracowany tata zniknął w garażu, a wścibskie rodzeństwo wybrało się do Krakowa na zakupy. Mieli więc dom tylko dla siebie.

- Co robimy? – zapytał od progu mały Evans.

- Jak to co? Jajecznicę! Znalazłem w Internecie przepis – dodał z dumą Bartek.

- To daj na stół, najpierw wyciągniemy wszystko co potrzebne. – Zakomenderował i zaczął szukać odpowiedniej patelni. Wiedział, że będzie potrzebna do smażenia. – Gdzie masz fartuszek?

- A zawiążesz mi? – blondynek nie mógł dosięgnąć troczków.

- Pewnie – Kevin już dawno posiadł tę umiejętność. Udało mu się nawet zrobić piękną kokardkę. Poza tym szyja przyjaciela pachniała tak słodko, że pomiział ją noskiem i zachichotał.

- Rany, zupełnie jak nasz Azor – pisnął zarumieniony Bartek i uciekł. Gonili się przez chwilę wokół stołu, strącając przy okazji kilka rzeczy na podłogę. Wkrótce jednak się zmęczyli, wypili więc po Kubusiu i zajęli gotowaniem. Podpalili kuchenkę, wlali do naczynia wszystkie potrzebne składniki, doprawili jak należy, przynajmniej tak im się wydawało. Chłopczyk podstawił sobie krzesło, wziął wielką drewnianą łyżkę i powoli mieszał kluchowatą breję. Musiał się nauczyć robić to porządnie, żeby doktor przyjął go do rodziny.

- Trochę śmierdzi, jakby się przypalało – stwierdził po chwili Kevin. - Spróbuj szybciej.

- No dobra. – Przycisnął zbyt mocno, zahaczył o rączkę patelni i wszystko się wylało na piec. – Ale katastrofa! – jęknął. – Nie nadaję się na narzeczoną – pisnął i usteczka zaczęły mu drżeć.

- Nie przejmuj się, zrobimy od nowa. – Pobiegł do lodówki po składniki i wrócił z pudełkiem jajek i kiełbasą. Trudzili się jeszcze wiele razy, aż skończyły się im potrzebne produkty.

- I co teraz? – Bartkowi zrzedła mina.

- Idziemy do mnie, tata ma mnóstwo koszul do prasowania. Ostatnio strasznie się stroi, chce wyglądać ładnie dla mamusi - wyszczerzył się do niego Kevin. – Ale chyba powinniśmy posprzątać?

- Potem, najpierw nauczę się prasować. – W blondynka wstąpił nowy duch. Ta praca domowa wydawała się o wiele łatwiejsza. – A Zbyszek nam pozwoli? – Wziął kolegę za rękę.

- Coś robi ze swoimi kwiatkami. Wtedy zapomina o całym świecie, tak zawsze mówi tata. – Dłoń przyjaciela była taka ciepła. Lubił z nim spacerować, zawsze chodzili razem w parze. Już od maluchów nie pozwalał, by ktokolwiek odebrał mu ten przywilej.

- A gdzie tata z mamą? – zainteresował sie blondynek. Dumnie maszerował obok przyjaciela, zadzierając wysoko nosek, kiedy tylko spotkali znajome dziecko. Miał najwspanialszego narzeczonego na świecie, czuł się naprawdę wyróżniony i bardzo ważny.

- Zamknęli się w sypialni, kiedy tak robią słychać stamtąd dziwne odgłosy. Gospoś powiedział, że dorośli mają swoje zabawy i mam im nie przeszkadzać. Nie chciał jednak powiedzieć co to za gry. Myśli, że nadal jestem przedszkolakiem i nic nie rozumiem. Mam już sześć lat – prychnął oburzony Kevin.

***

    Darek od rana był markotny, nie pomogły nawet naleśniczki z sosem klonowym, które na śniadanie zaserwował Zbyszek. Krzysztof nie wychodził mu z głowy. Nie miał pojęcia jak jutro spojrzy w twarz tego bandyty, winnego śmierci kilku kolegów z pracy. Nadal czuł się winny, swoją naiwnością przyczynił się do tragedii. Nie mógł pojąć, dlaczego się nie zorientował, czego od niego oczekuje tak naprawdę Rosiczka, przecież był inteligentną osobą, a dał się nabrać jak dziecko. Poza tym rozmyślając o minionych wydarzeniach zauważył coś, z czego wcześniej nie zdawał sobie sprawy. Po dramacie jaki rozegrał się w banku, uznał, że bandyta go wykorzystał i porzucił, jak tylko przestał być potrzebny. Teraz jednak nie był już tego taki pewny. Krzysztof wydawał się bardzo szczery w swoich zapewnieniach o uczuciu jakie do niego żywił. Czy był aż tak dobrym aktorem, że on nie wyczuł nawet nutki fałszu? Darek wiele w swoim życiu przeszedł i nie należał do zbyt ufnych osób. Mając na głowie dom i młodszego brata nie lgnął zbytnio do obcych. Jeśli jego podejrzenia były słuszne i mężczyzna coś do niego czuł, to obawiał się, że wtedy tak łatwo mu nie odpuści. Miał wielu znajomych i nawet w więzieniu mógł być niebezpieczny.

   Był też incydent w kinie, tak dziwny i niepokojący, że wymazał go z pamięci. Ostatnio jednak miał wrażenie, że otworzyła się zapomniana szuflada i zaczęły z niej wypadać różne, niechciane fragmenty wspomnień. Poszedł wtedy z Krzysztofem do kina na jakiś niszowy horror. Spodziewał się głupawej historyjki o zombii, ale film przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Pełen krwi, przemocy i cierpienia niewinnych ofiar wydał mu się wyjątkowo obrzydliwy. Chciał wyjść i spojrzał na siedzącego w ciemnościach sali mężczyznę, który nie odrywał oczu od ekranu wyraźnie zafascynowany. Oczy lśniły mu jak u dzikiego zwierzęcia, co chwilę się oblizywał i zaciskał uda. Wydawało mu się, że widzi jego nabrzmiałą z podniecenia męskość. Kogo mogłoby kręcić coś tak paskudnego, jedynie jakiegoś psychopatę. Kiedy dotknął jego ręki gwałtownie podskoczył i spojrzał nieprzytomnym wzrokiem. Chwilę trwało zanim zapytał o co chodzi. Całe to wydarzenie zamienił potem w żart, twierdząc , że przestraszony rozgrywającymi się scenami chłopak nieco spanikował i poniosła go wyobraźnia. Wtedy się z nim zgodził, ale teraz widział to zupełnie w innym świetle. Jakim naprawdę człowiekiem był Krzysztof, bo, że nie dżentelmenem za jakiego go na początku uważał wiedział na sto procent. Przedtem myślał, że ludzie którzy zginęli byli przypadkowymi ofiarami. Teraz nie był tego pewien. Może nawet Rosiczka zaplanował ich śmierć, była wliczona w napad jak zakup worków na pieniądze.

   Darek miotał się po domu od okna do okna, zaczynał i nie kończył wielu zajęć. Kevin poszedł do kolegi, a gospoś szalał z kopaczką i grabiami w ogrodzie. Został ze swoimi myślami zupełnie sam. Sean musiał jechać do kliniki, pozałatwiać kilka długo odkładanych spraw. Obiecał szybko wrócić, ale chłopak doskonale wiedział, że jak już go tam dopadną, nie uwolni się tak łatwo.

- Chyba pójdę do Róży po flaszkę śliwowicy – westchnął i ruszył do drzwi. Nie zauważył, że już od dłuższej chwili ktoś mu się uważnie przygląda.

- Ani się waż, chcesz jutro z kacem gigantem iść na rozprawę. Jeszcze ten durny bandyta pomyśli, że jesteś blady bo tak za nim tęskniłeś, albo, że się go boisz – Sean wziął w ramiona mocno podenerwowanego narzeczonego i przytulił do siebie. Wrócił wcześniej niż zamierzał, coś ciągnęło go do domu. Martwił się jak chłopak poradzi sobie z niemałym stresem.

- Boję się, prawdę mówiąc jestem przerażony – szepnął i ukrył twarz na jego piersi.

- Głuptas, jestem przy tobie. Kiedy ten koszmar się skończy wyjedziemy na wakacje, należy się nam odpoczynek w jakimś miłym miejscu. – Ujął chłopaka pod brodę i czule pocałował.  Darek zarzucił mu ręce na szyję i przywarł całym ciałem do twardego torsu.

- Kochaj się ze mną, jakby miał przestać istnieć świat. Spraw, abym zapomniał o Krzysztofie na zawsze. – Podskoczył i objął go w tali nogami, zaplatając je na plecach. Został natychmiast przyciśnięty do ściany w holu i twarde wargi drapieżnie na niego naparły.

- Wyrzucę go z twojej pamięci raz na zawsze. Jesteś mój! – Mężczyzna zacisnął dłonie na pośladkach kochanka. Miał ogromną ochotę wziąć go tu gdzie stali, sprawić by krzyczał z rozkoszy i powtarzał tylko jego imię. Po chwili słychać już było jedynie przyspieszone oddechy i ciche jęki. Pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne, błądzące gorączkowo dłonie rozpalały krew i mamiły zmysły. Wszystko znikło, zostały tylko dwa drżące z pożądania, pełne pasji ciała.

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale mam sprawę nie cierpiącą zwłoki – rozległ się za ich plecami głos mamy Bartka.

- Och...- Darek natychmiast stanął na nogi i obciągnął sukienkę. Jego twarz przypominała kolorem dojrzałego pomidora. Niczym dziecko schował się za plecami doktora, łypiąc na rozsierdzoną sąsiadkę zza jego ramienia.

- Witam panią. – Sean rozbawiony reakcją narzeczonego uniósł do góry brwi. – Czyżby wybrała się pani na wojnę? – Wskazał na trzymaną przez nią zwęgloną patelnię.

- Może niezupełnie, ale mam wrażenie, że wróciłam z pola bitwy. – Odezwała się uprzejmie kobieta, ale jej oczy ciskały iskry. – Proszę za mną. – Poprowadziła ich prosto do swojego domu. Kiedy weszli do kuchni natychmiast zrozumieli o co jej chodziło. Pomieszczenie wyglądało jak po przejściu tornada, a pieca nie było widać spod czegoś, co było prawdopodobnie jajecznicą z kiełbasą, w ilości mogącej nakarmić małą armię. Wszystko zapieczone, zbrązowiałe i zestalone na kamień. Podłoga pokryta była jakąś mieszanką mąki, kaszy i chyba mleka. Kuchenne szafki i ściany nie prezentowały się wiele lepiej.

- Czyżby nasi chłopcy coś tu gotowali? - Zapytał z niepewną miną Sean, unikając starannie wzroku sąsiadki.

- Ja bym tego tak nie nazwała, powiedziałabym raczej, że rozpętali trzecią wojnę światową! – Warknęła. – A to moja najlepsza patelnia, zbierałam na nią pół roku!

- To tylko dzieci, pewnie się bawiły. – Mężczyzna nieumiejętnie próbował załagodzić sytuację. – Czasem mają niemądre pomysły.

- To dwa diabły z piekła rodem! Będą sobie dzisiaj robić okłady na tyłki! – błysnęła dziko oczami. – Cała kuchnia do remontu, a piec do wyrzucenia!

- Może chodźmy do nas, porozmawiamy o odszkodowaniu za straty – zaproponował łagodnie Darek. Śmiać mu się chciało z Seana, który niewątpliwie był winien całemu zamieszaniu. Teraz szedł obok wściekłej sąsiadki nie mając odwagi przyznać się do swojej głupoty. Chłopak cieszył się, że dzieciakom nic się nie stało, w innym wypadku na pewno przybiegłyby po pomoc.

- Najlepiej w salonie. – Doktor wskazał kobiecie najwygodniejszy fotel i nalał jej kieliszek wina. – Chyba... yhy... musimy porozmawiać...

- Chwila! – Darek zerwał się z kanapy na której właśnie usiadł. – Lepiej najpierw znajdźmy dzieciaki! – Na myśl o tym, co jeszcze mogły wymyślić, zrobiło mu się ciemno przed oczami.

- Ale gdzie mogą być? – Sean ruszył za nim.

- Nie pamiętasz, co wczoraj mówiłeś? Oczywiście, że w pralni! – Mama Bartka podążyła za nimi, mocno zaniepokojona.

   Obaj narzeczeni oczywiście tam byli, już z daleka czuć było swąd palonego materiału. Deska do prasowania została całkiem sprawnie rozłożona, a żelazko włączone na len. Na podłodze walały się najlepsze koszule Seana, większość z nich miała gdzieś brązową dziurę lub ładnie odbity, znajomy kształt. Bartek ze skupioną miną i zmarszczką między brwiami maltretował właśnie następną, Kevin mu sekundował i doradzał, pomagał obracać materiał.

- Co wy tu wyprawiacie?! Poparzycie sobie palce! – Mama natychmiast zabrała synowi żelazko. – Zupełnie poszaleliście?

- Ale ja muszę, żeby wejść do rodziny! – W oczach Bartka pojawiły się łzy. – Prawie mi się udało – pokazał z dumą pierwszą niespaloną koszulę.

- Do licha, nie macie sumienia małe dranie! Nawet moja ulubiona od Prady! – Doktor jęcząc oglądał rozmiar zniszczeń.

- To tylko dzieci, pewnie się bawiły – rzuciła złośliwie sąsiadka, biorąc się pod boki.

- Wcale nie – Oświadczył poważnie Kevin. – Tatuś wczoraj powiedział, że jego synowa musi umieć zrobić jajecznicę i uprasować koszulę. My się tutaj uczymy, bo Bartuś musi wejść do naszej rodziny, skoro jest moim narzeczonym.

- Czyli to wszystko twoja sprawka?! I jeszcze śmiałeś mnie pouczać! – W oczach kobiety pojawiła się furia, a doktor zaczął się przezornie cofać się w kierunku drzwi.

- Tylko spokojnie, przecież będziemy rodziną – zaoponował, zastanawiając się nad jak najkrótszą drogą ewakuacji.