Rozdział 38

  Gabinet zmarłego lorda Attinktona był właśnie areną milczącego pojedynku, matka i syn, siedzący naprzeciwko siebie przy mahoniowym, zabytkowym biurku, mierzyli się wzrokiem niczym zapaśnicy przed walką. Lady Agata nie była bynajmniej zachwycona decyzją swojego jedynaka. Doskonale jednak znała jego upór, jak coś wbił sobie o głowy nic nie było w stanie tego stamtąd wyciągnąć. Jarek bardzo jej przypadł do gustu i miała nadzieją, że zyska drugiego syna i pusty, cichy zamek znowu ożyje, zabrzmi śmiechem, a może nawet tupotem dziecięcych nóżek, jak to było za czasów jej młodości. Na razie jednak musiała pogodzić się z porażką, sytuacja rzeczywiście była nieprzyjemna i chłopak na pewno nie zostawiłby brata samego.  Na szczęście Rosiczka, a przeczytała o tym gangsterze wszystko co było dostępne w prasie, wyglądał na nierównoważonego psychopatę, a tacy często w przypływie emocji popełniali kardynalne błędy. Istniała więc szansa, że szybko go złapią i posadzą w dobrze strzeżonym więzieniu do końca życia. Wtedy ona już się postara, żeby chłopcy wrócili do Szkocji. Westchnęła i popatrzyła na Henrego, wysuwającego właśnie dolną wargę z buntowniczą miną.

- Nawet nie próbuj mnie odwodzić od tego pomysłu. Chcesz czy nie, pojadę do Polski i tam ukończę studia!

- Przecież nic nie mówię – wzruszyła spokojnie ramionami, zupełnie zaskakując mężczyznę, przygotowanego na łzy, histerię i wymówki, którymi zawsze umiała posługiwać się po mistrzowsku, kiedy chciała w nim wzbudzić wyrzuty sumienia i przeprowadzić swoją wolę. – Rób co chcesz!

- Czyli się zgadzasz bym zamieszkał u Seana? – Nie mógł uwierzyć, że poszło tak gładko. Na pewno szykowała jakiś podstęp.

- Oczywiście, twoje szczęście jest moim szczęściem – uśmiechnęła się tak niewinnie, że  Henremu zjeżyły się włosy na karku. – Ale…

- Wiedziałem, że musi być jakieś ale… - Niespodziewanie poczuł ulgę. Już myślał, że ktoś zaczarował mu matkę i zamienił tygrysicę w domowego futrzaka.

- Kiedy złapią Rosiczkę, masz tu wrócić z Jarkiem i włożyć mu na palec conajmniej zaręczynowy pierścionek. Nic mnie nie obchodzi jak to zrobisz! – Dodała stanowczo widząc jego minę. – Możesz go nawet porwać! Mamy tu odpowiednią wieżę na takie okazje. Jak tam trochę posiedzi, na pewno uda mu się wyhodować odpowiedni warkocz, żebyś mógł się po nim wspiąć i zrobić kilku wnuków. – Jej zadbane zęby dziwnie skojarzyły się mężczyźnie z ostrymi kłami królowej sawanny.

- Zupełnie oszalałaś!

- W żadnym wypadku! – Głos kobiety niespodziewanie przybrał miękkie tony. – Wyobraź sobie, tylko ty, twój słodki książę i tajemnicza, kamienna wieża pośrodku wrzosowiska. Komnata pod samym niebem, wielkie łoże zasłane niedźwiedzimi skórami. Scałujesz jego łzy przy świetle księżyca, a elfy będą grały wam do snu miłosne melodie.

- Mamo, my nie żyjemy w średniowieczu! – Zaprotestował, już o wiele mniej pewnie. Musiał przyznać, że jej wizja bardzo mu się spodobała. Lisica wiedziała jak zagrać mu na uczuciach.

- I wielka szkoda synku, wielka szkoda… - zachichotała lady Agata. Zasiała ziarenko, które w przyszłości na pewno wyda odpowiednie owoce. Mogłaby się założyć i chyba to nawet zrobi na dzisiejszym spotkaniu Koła Hafciarskiego, że następny semestr obaj chłopcy spędzą w Szkocji. Być może uda się jej nawet wygrać od hrabiny Ester tego cudownego sokoła, którego widziała ostatnio.

- To ja już lepiej pójdę! – Henry widząc, że znowu zaczyna coś kombinować pośpiesznie ruszył do drzwi. Kto wie, co jeszcze uda się wymyślić jego nieznośnej matce. Na wszelki wypadek szybko ewakuował się z gabinetu. Miał wrażenie, że ojciec z wiszącego nad kominkiem portretu, najlepiej znający pokrętny umysł swojej małżonki, spogląda na niego współczująco.

***

   Cała gromadka naszych podróżników wróciła do Polski bez większych problemów. Oczywiście, nie licząc dzieciaków, które jak zwykle rozrabiały, w końcu jednak zmęczone wrażeniami zasnęły w samolocie i pozwoliły dorosłym na wypoczynek. Po drodze do domu, którą ze względu na sporą ilość osób i bagaży, pokonali dwoma samochodami, wszyscy bacznie się rozglądali, czy nie mignie im gdzieś sylwetka Krzysztofa, choć z relacji kapitana Żyły doskonale wiedzieli, że to niemożliwe i gangster dobrze się ukrył.

   Wieczorem, tego samego dnia byli już w Pytlowicach, z ulgą witając znajome kąty. Każdy udał się do swojego pokoju by się rozpakować i wziąć ciepły prysznic po długiej podróży. Mieli spotkać się przy kolacji, by omówić plan działania. Z tego powody Zbyszek najpierw pojechał na zakupy, ponieważ lodówka świeciła pustkami, a gromada żarłoków na pewno nie zadowoliłaby się kilkoma kanapkami. Darek, wczuwając się w rolę pani domu chciał mu towarzyszyć, ale został zakrzyczany i powstrzymany przez resztę rodziny, przestraszonej myślą, że gdzieś tam na pewno czai się Rosiczka.
  Kiedy wieczorem wszyscy zeszli na kolację, po domu snuł się smakowity zapach Strogonowa z papryką i świeżo upieczonego, drożdżowego ciasta ze śliwkami. Róża, coraz bardziej czując się tutaj jak u siebie nakryła do stołu. Chciała odrobinę pomóc zabieganemu Zbyszkowi w obowiązkach. Wkrótce głodna gromadka siedziała już na swoich miejscach, energicznie pałaszując gulasz i przygryzając do niego chrupiący chleb z Pytlowickiej piekarni.

- Jak tak dalej pójdzie, Sean będzie musiał cię przyjąć na etat. – Uśmiechnął się do Róży Darek, z podziwem przyglądając się fantazyjnie złożonym serwetkom i pięknemu bukietowi kwiatów w wazonie.

- No co ty, nie widzisz, że ona teraz żyje miłością. Wystarczy jak oddycha tym samym powietrzem, co ukochany. Zresztą on ją potem wieczorem odpowiednio wynagro… - W tym momencie Sean zamilkł, ponieważ dostał ścierką od czerwonej jak burak, rozjuszonej kobiety.

- Czy ja mogę już iść? – Kevin zjadł pierwszy, napychając policzki niczym chomik. – Mogę pobiec na chwilę do Bartka? Zaniosę prezenty dla jego rodziców. – Mały spryciarz doskonale wiedział, że w takim wypadku dorośli na pewno mu nie odmówią. Chciał jeszcze raz przedyskutować z kolegą jutrzejsze zakupy.

- Jeszcze ci mało? Nie rozstawaliście się prawie przez dwa tygodnie. Daj mu trochę odpocząć od siebie i zatęsknić, zrobisz to rano. – Tłumaczył cierpliwie synkowi doktor, ale po jego minie widział, że żadne argumenty do niego nie docierają. Zaczął nawet tupać pod stołem nóżką, co było oznaką oślego uporu.

- Ale tato, pomyślą, że jesteśmy chciwi i nic im nie przywieźliśmy z wakacji! – Maluch jak umiał, próbował zmiękczyć mężczyznę.

- Dobrze, już dobrze. Niech cię Zbyszek odprowadzi i weźmie paczki. Za godzinę masz być z powrotem! – Spojrzał stanowczo na synka, który był już w połowie drogi z jadalni do salonu.

- Pewnie! – Pisnął radośnie Kevin i pomknął przed siebie. Jak wszystkim dzieciom w tym wieku, wystarczyła mu mała drzemka w samolocie, by od nowa rozpierała go energia. O spaniu nie było mowy, choć dochodziła już dwudziesta.

- W takim razie jakie masz propozycje, bo rozumiem, że po to się tutaj zebraliśmy. – Odezwał się milczący dotąd Henry, kiedy tylko za malcem zamknęły się drzwi. – Tym kudłatym – tu pociągnął nadymającego się Jarka za wymykające się pasmo włosów – zajmę się osobiście. Proponuje kupienie pary solidnych, policyjnych kajdanek, przydadzą się, kiedy przyjdzie potrzeba wyjścia z domu. Kluczyk zawieszę sobie na szyi, więc o tego dzieciaka nie musicie się martwić.

 - Gdzie ty tu widzisz dzieci angielska paskudo?! Dwa łyki herbaty z sokiem malinowym, a ty już na bani? – Zaperzył się natychmiast chłopak. Nie miał pojęcia, że z zarumienionymi policzkami i sypiącymi szmaragdowe iskry oczami w delikatnej twarzy, wygląda rzeczywiście młodziej niż zwykle. Wydął po dziecinnemu usta i obrócił się tyłem do tego wstrętnego lordziska, który nie wiadomo dlaczego przywlókł się za nim ze Szkocji.

- Na bani? – Nie zrozumiał zupełnie Henry. Za to z ogromną przyjemnością i maślanym wzrokiem patrzył na różowe wargi, które całował jakąś dobę temu. Wydawało mu się to strasznie odległym czasem i czynność należało koniecznie powtórzyć. Oblizał się bezwiednie, a Jarek dostrzegłszy jego minę natychmiast umilkł. Dobrze, że miał rozpuszczone włosy, bo zakryły jego płonące uszy.

- Twierdzi, że opiłeś się herbatą i bredzisz. Jak jesteś głodny to doleję ci gulaszu. Wpatrujesz się w tego biedaka tak, jakbyś trzy dni nic nie miał w ustach – wytłumaczył uprzejmie Sean, doskonale się bawiąc speszonymi minami obojga. W jadalni zapadła cisza, przerywana jedynie chrupaniem ciepłego jeszcze ciasta.

- Może wrócimy do tematu? – Zaproponował Darek, który pod stołem wyłamywał sobie palce ze zdenerwowania. Od kiedy wylądowali nie zaznał ani chwili spokoju, wszędzie widział czającego się Rosiczkę.

- Spokojnie kochanie – Sean wziął go za drżącą rękę – złapanie tego drania jest jedynie kwestią czasu.

-  Nie byłbym tego pewien, on jest bardzo sprytny – westchnął Darek, ale czując ciepło dużej dłoni nieco się odprężył. – Może lepiej byłoby gdybym po kryjomu wyjechał i wynajął gdzieś mieszkanie. Nie chcę, żeby z mojego powodu komuś stała się krzywda.

- Nie gadaj głupot brachu – odezwał się Jarek. – Wszyscy siedzimy w tym po uszy. Ten facet to psychopata, będzie mścił się na każdym, z kim miałeś styczność.

- Zgadzam się z tobą, trzeba się skupić na zapewnieniu wszystkim bezpieczeństwa. Policja zajmie się łapaniem tego szalonego bandyty. Podobno mają jakiś nowy trop. – Doktor przytaknął chłopakowi. – Wprowadźmy kilka zasad, których wszyscy będą musieli się trzymać.

- Jak na przykład wychodzenie z domu jedynie parami? – Henry posłał w ich kierunku przebiegły uśmiech. Już widział siebie i Jarka, chodzących po Krakowie za rękę niczym prawdziwa para.

- Dobrze kombinujesz, moja krew – Sean przybił z mężczyzną piątkę. On z kolei chętnie zobaczyłby Darka, w swoim gabinecie w charakterze maskotki. Posadziłby go w wygodnym fotelu obok, tak, żeby łatwo go mógł dosięgnąć i przytulić. Wtedy na pewno pracowałby o wiele wydajniej, bo teraz połowę czasu w klinice zajmowały mu marzenia o narzeczonym. Można by było nawet wstawić jakąś szeroką kanapę, oczywiście tak na wszelki wypadek.

- O czym ty myślisz zboczeńcu?! – Chłopak na widok jego zadowolonej miny nabrał podejrzeń. Dobrze znał te kocie błyski w oczach. – Pamiętaj, że burmistrz nie będzie wiecznie na mnie czekał! Muszę wracać.

   Dyskutując w tym lekkim tonie, który może niektórym wydawałby się dziwny zważywszy na sytuację, omówili wszystkie trudności jakie mogli napotkać. Darek podjął się też porozmawiania na ten temat z Kevinem.

Żarty i przekomarzania wprowadzały nieco pogodniejszą atmosferę, która kojąco działała na ich skołatane nerwy. Byli już wystarczająco zestresowani, aby straszyć się nawzajem. Doskonale zdawali sobie sprawę z tego, co może ich spotkać. Chcieli jednak normalnie żyć dalej, choćby ze względu na dziecko, jakie mieli pod opieką. Mogły jeszcze upłynąć całe miesiące zanim policji uda się złapać  Rosiczkę.

***

   Tymczasem Krzysztof, na wieść o powrocie Darka dostał prawdziwego przypływu energii, która dosłownie go roznosiła. Mimo sprzeciwu współpracowników koniecznie chciał zobaczyć chłopaka choć z daleka. Oczywiście niczego nie zostawił przypadkowi i starannie się przygotował. Przefarbował włosy na jasny kasztan, założył szkła kontaktowe, przykleił elegancką, modną bródkę i zgarbił nieco ramiona. Sonia pomogła zmienić mu nawet kształt brwi. Nikt w tym przeciętnie wyglądającym mężczyźnie w obwisłych na tyłku dżinsach i obszernym swetrze nie poznałby sławnego gangstera. Kazał bacznie obserwować swoim ludziom dom Evansów. Kiedy następnego dnia Darek z Seanem, Kevinem i jakimś blondynkiem wyruszyli z domu na zakupy do Krakowa ruszył za nimi starą, odrapaną skodą, która pod zdezelowaną maską kryła mocno podrasowany silnik. Trzymał się od nich z daleka, aby policja nie zorientowała się, że ich śledził. Gdy wysiedli przed galerią zrobił to samo, zaopatrzony w aparat z obiektywem dalekiego zasięgu, mógł pod pozorem robienia zdjęć bacznie ich obserwować. Już po kilku minutach, widząc jaką tworzą szczęśliwą, kochającą się rodzinę zaczął zgrzytać zębami. Doktor ciągle nachylał się nad Darkiem, nie odstępując go na krok. Ledwie się opanował by nie rzucić na Seana i nie wbić w jego serce schowanego w rękawie, składanego noża. Chłopak z kolei trzymał rączkę malca i co chwilę coś mu z uśmiechem tłumaczył. Widać było z daleka, że był do Kevina bardzo przywiązany. To nasunęło Krzysztofowi pewien pomysł, co prawda nieco szalony i niedopracowany, ale z doświadczenia wiedział, że takie bywają najlepsze. Wyjął z kieszeni komórkę.

- Zaróbcie w Galerii zamieszanie, ściągnijcie jak najwięcej widzów, w tym koniecznie policję. Mną się nie przejmujcie, poradzę sobie sam. Dam wam znać kiedy macie zacząć akcję. – Udał się prosto do sklepu ze zwierzętami i tam kupił, małego białego króliczka, którego schował do kieszeni w obszernej bluzie. Teraz wystarczyło poczekać na odpowiedni moment. Miał dzisiaj sporo szczęścia, bo po niecałym kwadransie dzieci wyszły same przed sklep, mimo wcześniejszego zakazu. Darek w tym czasie zbierał pakunki, a Sean korzystał z toalety. Wyciągnął ponownie telefon i puścił sygnał. Po drugiej stronę Galerii, mocno wymalowana blondyna, kręciła się koło właśnie pokazywanego, nowego modelu nissana. Wdzięcząc się do, słuchających prelekcji na temat zalet samochodu, grupki mężczyzn, błysnęła zębami i głębokim dekoltem.

- Mogę zapalić silnik? Szukam właśnie czegoś takiego – zagruchała gardłowo. Zapatrzony w jej wdzięki prezenter nawet nie mrugnął okiem, kiedy wsiadała do środka, a króciutka spódniczka podjechała wysoko do góry. Z bezmyślnym uśmiechem przekręciła kluczyk w stacyjce, położyła nogę na sprzęgle i nacisnęła do dechy gaz. Samochód ruszył niczym wystrzelony z procy wjeżdżając w oszklona wystawę. Natychmiast rozległ się brzęk szkła, okrzyki przestraszonych ludzi i zrobiło się zbiegowisko.

  Rosiczka widząc tłumy ciągnące na miejsce wypadku mruknął z aprobatą pod nosem. Wyciągnął z kieszeni przestraszone zwierzątko i niby to przypadkiem, upuścił go prosto pod nogi chłopców, zagapionych na śpieszących się przechodniów. Też mieli ochotę tam pobiec, ale Darek wcześniej w domu stanowczo tego zabronił. Futrzasta kuleczka przemknęła im między nogami.

- Ratujcie, pomóżcie mi go złapać! – Krzyknął mężczyzna w kierunku dzieci, które natychmiast rzuciły się za króliczkiem. Kiedy tylko znalazł się w pobliżu Kevina podłożył mu ukradkiem nogę, tak, że malec upadł na beton tłukąc sobie kolano. Krzysztof podbiegł do niego, wyciągając z rękawa woreczek z chusteczką. Przyłożył ją do buzi dziecka, niby ocierając troskliwie łzy. Natychmiast zmiękło w jego ramionach jak szmaciana lalka. Porwał je na ręce i pobiegł z nim w kierunku drzwi, nie oglądając się za siebie. Liczni przechodnie, widząc tę scenkę, wcale na nią nie zareagowali. Nikt nie widział w niej nic złego - ot ojciec zabrał płaczącego synka do domu i tyle. Bartek jednak nie stracił przytomności umysłu. Pobiegł do sklepu wołając Darka.

- Proszę pana, Kevin upadł, jakiś mężczyzna wziął go i pognał na parking! Może zabrał go do lekarza bo był strasznie blady i przestał się ruszać! – Bartek cały się trząsł ze strachu o przyjaciela. – Był jakiś dziwny, nie zapytał wogule, gdzie jego mamusia!

- Kochanie, idź do Seana – popchnął go w kierunku toalet. – Powiedz mu co się stało. – Ruszył biegiem w kierunku, który wskazał mu malec. Nieopodal drzwi zobaczył w samochodzie nieznanego mu mężczyznę, zapinającego pasem nieprzytomnego Kevina. Kiedy podszedł bliżej skinął na niego, aby wsiadł i zrobił wymowny gest nad główką chłopca, jakby pociągał za spust pistoletu.

- O boże… - W Darku zamarło serce. To przecież był Krzysztof, odmieniony, ale nie było mowy o pomyłce. Ta twarz śniła mu się po nocach od kilku miesięcy. Chciał zawołać o pomoc, ale słowa uwięzły mu w gardle. Wzrok bandyty dokładnie mówił, co stanie się z dzieckiem, jeśli wykona jakikolwiek podejrzany gest. Na uginających się nogach wsiadł do samochodu. – Zrobię co każesz, tylko nie rób mu krzywdy…- wyszeptał, ledwo panując nad głosem. Musiał być silny, dla malucha gotów był na każde poświęcenie. Patrzył z czułością na ciemną główkę, szepcząc w duszy modlitwę do anioła stróża.