Rozdział 2

   Darek jak ostatnio każdego ranka, walczył ze swoją garderobą. W łazience było dość zimno, więc starał się wszystkie czynności wykonać najszybciej jak potrafił. Stanik pił go w klatce, dlatego nieco go poluzował wbrew zaleceniom trzech harpii, które przeistoczyły go w dziewczynę. Kiedy parę minut później wszedł do salonu był nieco zziębnięty. Z lubością zanurzył bose stopy w kudłatym, cieplutkim dywaniku, który niespodziewanie się podniósł, a zaskoczony Darek klapnął tyłkiem o podłogę. Nie zauważył, że spod bluzeczki coś mu wypadło i potoczyło się do kąta.

- Aaa…! To żyje! – pisnął chłopak, wytrzeszczając oczy na dziwne zjawisko.

- O co tyle hałasu?! – W drzwiach pojawiła się zaspana Róża i łypnęła nieprzyjaźnie na lokatora, a potem na włochacza. – Pleśniak siad! – Nagle z jednej strony dywanika wyrosła głowa, a z drugiej merdający wesoło ogon. Psina, wielkości małego kucyka, cała w długich do ziemi, szarych dredach, wypełniła grzecznie polecenie swojej pani.

- Co za kundel, w życiu takiego nie widziałem. Ale dlaczego Pleśniak? – Darek podszedł z wahaniem do zwierzaka i podrapał go za uchem.

- Znalazłam go na skraju lasu przywiązanego do drzewa kolczastym drutem, z jego właściciela musiał być niezły psychopata. Z mordy dziwnie mu śmierdziało, a sierść, wyglądała niczym kosmiczne porosty. Doprowadzenie tej kupki nieszczęścia do względnego stanu zabrało sporo czasu, biedak był wygłodzony i straszliwie zaniedbany. Stąd takie oryginalne imię.

W czasie, kiedy kobieta opowiadała chłopakowi historię psa, bohater tej opowieści czołgał się powoli w stronę dziwnie pachnącej rzeczy na podłodze. Miał pewną słabość, o której świetnie wiedziała jego pani. Lubił kolekcjonować przepocone rzeczy i chować je w swojej kryjówce. Nagle zerwał się z podłogi, porwał żelową wkładkę imitującą pierś, a potem uciekł z nią do ogrodu.

- O boże, on zeżre mojego cycka! – wrzasnął Darek i ruszył w pogoń. Za nim pobiegła, nawołując  kudłatego potwora, Róża. Pies szczęśliwy, że jego rodzina tak wspaniale się z nim bawi przeczołgał się dziurą na posesję Kwasowej. Mieli niesamowitego pecha, bo ciekawska baba zamiatała właśnie podwórko. Zwierzak na jej widok upuścił wkładkę, a ona oczywiście natychmiast ją podniosła, odganiając go miotłą.

- Sąsiadko, chyba pani coś zgubiła! – zawołała w ich stronę z tryumfalnym uśmieszkiem. Zmierzyła biust biegnącej kobiety uważnym spojrzeniem. – Zawsze wiedziałam, że nie może być prawdziwy, za bardzo sterczy – dodała z miną znawcy.

- Nie powinnam dzisiaj wstawać z łóżka – jęknęła Róża, odbierając od niej nadgryziony przez Pleśniaka przedmiot.

- A co ja teraz zrobię? – pisnął jej do ucha zmartwiony chłopak, ściskając w rękach poły szlafroka.

- Nie martw się, zrobimy ci nowy z gąbki tapicerskiej. Gorzej ze mną, wyobrażasz sobie te plotki, które dzisiaj obiegną miasteczko? – Złapała się za głowę. – Czuję, że dostanę migreny!

***

   Dwie godziny później Darek wkroczył do Urzędu Miejskiego w Pytlowicach. Skierowano go prosto do gabinetu burmistrza Biedronki, który okazał się miłym mężczyzną około pięćdziesiątki. Grzecznie się z nim przywitał, omówił z chłopakiem obowiązki i pokazał mu miejsce pracy. Zapoznał go też z koleżankami z biura. Po lewej stronie miał Alinę, czterdziestoletnią elegancką wdowę po policjancie, z prawej Danusię, więdnącą w staropanieństwie magister ekonomii. Oczywiście ledwo zamknęły się za szefem drzwi, kobiety zarzuciły go pytaniami.

- Zanudzisz się tu dziewczyno, to miasto to straszna dziura. Lepiej ci było zostać w Krakowie. – Zacmokała nad chłopakiem Alina.

- Róża zaproponowała mi mieszkanie, dom jest bardzo wygodny, a wydatki dzielą się na pół. Poza tym trafiła się tutaj posada, więc przyjechałam – czarował ją Darek. – Całe życie mieszkałam w blokowisku, a u was jest tak ładnie, zupełnie jak na wsi.

- Ona ma rację, zniszczysz tu sobie życie – przytaknęła koleżance Danusia – skończysz jak ja, mając za towarzystwo tylko z kota i kanarka. - Zaczęła nerwowo grzebać w torebce, aż w końcu wysypała całą jej zawartość na biurko. – Pożyczcie tampona, chyba zostawiłam pudełko w domu.

- Nie mam, trzeba było nie wyciągać – wzruszyła ramionami Alina.

- Ja też nie – pośpiesznie stwierdził Darek, nie mając bladego pojęcia o czym one mówią. Pewnie jeszcze jedno babskie dziwactwo.

- Nie wiedziałam, że jesteś taka skąpa – rzuciła do niego obrażona Danusia. – Widziałam, że masz jak otwarłaś torebkę. Idę do sklepu, skoro nikt nie chce mi pomóc – dodała wyniośle i wyszła z pokoju.

- Trzeba było jej dać, bywa okropnie pamiętliwa – odezwała się cicho Alina.

- Podobno mamy tu jakąś nową ślicznotkę – usłyszeli za sobą czyjś głos. Darek odwrócił głowę i zobaczył w drzwiach wysokiego, dobrze zbudowanego szatyna, który bezczelnie gapił się na jego piersi. – Pójdziemy potem na kawę maleńka? – podszedł bliżej do chłopaka i ujął go pod brodę.

- A wie pan, że to się nazywa molestowanie w miejscu pracy? – zapytał zdenerwowany, po czym odsunął się od natręta.

- Jestem Marcin, najlepszy towar w okolicy. Nie bądź taka nieśmiała. – Nie zamierzał ustąpić mężczyzna.

- Mam nieco większe…  standardy – wypowiedział wyuczoną formułkę Darek i zerknął między jego nogi.

- Myślisz, że jak z dużego miasta to jesteś za dobra dla miejscowych? – wykrzywił się złośliwie mężczyzna. – Jeszcze się zobaczymy! - Odwrócił się na pięcie, po czym wyszedł trzaskając drzwiami.

- Nie przejmuj się, to głupek. W dodatku uważa się za co najmniej Casanovę. – Kobieta podała roztrzęsionemu chłopakowi kubek z kawą. – Przejdzie mu jak spotka inną ładną dziewczynę, co tydzień zmienia obiekt zainteresowań.

- Niezbyt udał mi się ten pierwszy dzień - westchnął ciężko i z trudem uśmiechnął się do nowej koleżanki.

  ***

   O piętnastej Darek wyszedł z biura. Szybko dotarł do domu, zjadł naprędce obiad przygotowany przez Różę, podczas którego w skrócie zrelacjonował jej swoje problemy w pracy. Kobieta bez słowa wzięła od niego torebkę i wyciągnęła z niej za sznureczek coś, co wyglądało jak biały pocisk w celofanowym opakowaniu.

- To jest tampon ciemnoto, a to… – podała mu mały kwadratowy pakiecik, również szczelnie opakowany – podpaska. Kobiety używają tego podczas okresu.  Taka informacja na przyszłość. – Roześmiała się z nieszczęśliwej miny chłopaka. Siedział czerwony jak pomidor i ogromnie zmieszany, przyglądał się leżącym przed nim akcesoriom.

- Macie naprawdę skomplikowane życie, ciężko za tym wszystkim nadążyć – pokręcił głową. Zerknął na zegar, po czym zerwał się od stołu. – Muszę lecieć, nie mogę się spóźnić w pierwszy dzień. Nie dam temu doktorkowi okazji do narzekań. - Złapał pośpiesznie torebkę, a potem wybiegł z domu. Po kwadransie był już na miejscu. Na ścieżce prowadzącej do willi spotkał małego Kevina, syna Evansa, taszczącego wielkie wiadro z pokrywką. Najwyraźniej chłopczyk miał kłopot z doniesieniem go do domu.

- Co ty tam dźwigasz? Może ci pomóc? – zaproponował Darek, uśmiechając się do malucha.

- Bardzo proszę. To niespodzianka dla mojej nowej niani – zaszczebiotało dziecko. Miało śliczne ciemne oczy i włoski kręcone niczym spiralki. Wyglądało niewinnie i słodko jak aniołek. – A pani jest nową sekretarką tatusia?

- Tak, może jakoś się dogadamy – Darek wziął do ręki wiadro. Ruszył przodem, zataszczył je do sypialni Kevina i tam się z nim pożegnał. Czekało na niego z zagracone biuro, wyglądające zupełnie jak po przejściu huraganu. Wkrótce zajęcia wciągnęły go tak bardzo, że nawet nie zauważył upływającego czasu. Z transu wyrwał go dopiero Gospoś doktora, stawiając przed nim filiżankę herbaty oraz talerz ciasteczek z czekoladą.

- Powinna pani coś zjeść. Nie należy pracować o pustym żołądku – uśmiechnął się serdecznie do chłopaka, który z lubością powąchał łakocie.

- Wielkie dzięki, bosko pachną. – Od razu sięgnął po jedno i włożył całe do buzi. Ponownie zatonął w papierach na długi czas. Nagle usłyszał czyjś przeraźliwy krzyk, który wcale nie milknął, tylko coraz bardziej przybierał na sile. Potem na schodach załomotały szybkie kroki. Do gabinetu wbiegł z rozwianymi lokami i nieco przestraszoną miną Kevin, padł na kolana, na czworakach wczołgał się pod jego biurko. Usiadł w kąciku, po czym położył palec na ustach. Kobiecy wrzask ustał, za to z korytarza słychać było nawoływania wściekłego doktora.

- Wyłaź mały diable, tym razem dostaniesz takie lanie, że popamiętasz! Odechce ci się głupich kawałów! – Głos zbliżał się do pokoju, aż drzwi się otwarły i Sean wszedł do środka. – Nie widziała pani mojego nieznośnego syna?

- Nie widziałam. Jak będzie pan tak się zachowywał, to nigdy go nie znajdzie. Biedny maluch pewnie umiera ze strachu! Co z pana za ojciec?! – Darek popatrzył na mężczyznę z naganą.

- Zobaczymy, co pani powie jak jej zrobi podobny dowcip i czy też będzie wtedy taka wyrozumiała. – Usiadł przy sąsiednim biurku, a potem zaczął grzebać w szufladzie. Włączył swojego laptopa, cały czas jednak obserwował dyskretnie nową sekretarkę. Chłopak ukradkiem wziął ze stołu kilka ciasteczek i podał małemu, aby go trochę uspokoić. Po chwili talerzyk był już zupełnie pusty.

- Na pewno nie będę znęcać się nad dzieckiem – mruknął pod nosem Darek.

- Szybko pani poszło, niezły apetyt jak na taką chudzinę – rzucił złośliwie Sean. W tym momencie spod biurka rozległo się chrupanie. – Czyżby miała pani wspólnika? – Zwinnie wstał, zerknął pod blat i wyciągną stamtąd malucha, dojadającego właśnie ostatnie ciastko. Kevin natychmiast schował się za plecami sekretarza, który z bojową miną stanął naprzeciwko pracodawcy.

- Nie pozwolę panu uderzyć takiego aniołka! – popatrzył odważnie wielkoludowi prosto w oczy, co wymagało od niego sporej determinacji i wspięcia się na czubki palców.

- A wiesz ty, co on zrobił? – Sean bezwiednie przeszedł na ty. – Oboje marsz na górę! – zakomenderował. Darek z Kevinem, czując respekt przed rozgniewanym mężczyzną, posłusznie ruszyli po schodach na piętro. Doktor otworzył łazienkę, a oczom chłopaka ukazał się dość niecodzienny widok. Na środku stało znane mu wiaderko z pokrywką. Za to na podłodze, szafkach, w wannie i pod prysznicem, jednym słowem po całym pomieszczeniu, skakało spore stadko żab, rechocząc wesoło do siebie, jakby wymieniały uwagi na temat nowego mieszkania.

- O boże! – jęknął, a potem zrobił krok do tyłu. Prawdę mówiąc nieco się brzydził tych oślizgłych stworzonek.

- No właśnie, a biedna Melania omal nie dostała zawału. Siedziała na pralce i piszczała jak oszalała. Musiałem ją stąd wynieść na rękach i zaaplikować nervosol, bo nie mogła się uspokoić. – Spojrzał groźnie na synka, który kurczowo trzymał się nogi Darka.

- Chyba jest w tym trochę mojej winy – odezwał się słabym głosem chłopak. – Pomogłem mu wnieść to wiadro, ale nie wiedziałem co jest w środku. – Dorzucił zmieszany.

- W takim razie chyba wiecie, co trzeba zrobić?! Pojemnik już macie. Wyłapać to towarzystwo, co do jednego, pokrytego brodawkami osobnika!

- Nie wezmę tego gołą ręką za żadne skarby!- wyszeptał Darek.

- Nie musisz, moja ty obrończyni uciśnionych, dam ci rękawiczki. – Wyciągnął z szafki małe pudełko i podał z uśmieszkiem pobladłej sekretarce. Z satysfakcją patrzył jak je nakłada, po czym osuwa się za przykładem malucha na podłogę. Już po chwili oboje biegali na czworakach, od czasu do czasu rzucając się ofiarnie do przodu. 
Mina Darii, która dwoma palcami wrzucała do wiaderka dorodne ropuchy była naprawdę bezcenna. Sean stanął w progu i obserwował całą akcję mrużąc szare oczy.  Musiał przyznać, że dawno tak dobrze się nie bawił. Gniew już dawno mu przeszedł, a na widok wypiętego tyłka dziewczyny, kręcącego się na wszystkie strony, raz po raz robiło mu się gorąco. Żałował, że nosiła takie długie spódnice, tylko dwa razy udało mu się dostrzec kawałek smukłego uda. Pół godziny później wiaderko było pełne.

- To chyba wszyscy zbiegowie? – zapytał Darek i pojękując wstał z podłogi. – Moje biedne kolana, chyba już nigdy nie będę takie same.

- Nie ma Pana Ropucha – oświadczył z powagą Kevin, rozglądając się dookoła. – Nie martw się, tatuś da ci maść, a potem podmucha i przestanie boleć.

- Trudno, może uciekł przez balkon w sypialni. – Chłopak udawał, że nie słyszał ostatniej uwagi. Podniósł głowę i zobaczył wbite w jego nogi oczy Seana.

- Chętnie posmaruję, jako pracodawca powinienem udzielić wszelkiej pomocy. – Uśmiechnął się do spłoszonej sekretarki, po czym zrobił gest jakby chciał ją chwycić za kolano. Darek odskoczył z piskiem do tyłu, zdjął rękawiczki z drżących dłoni, opłukał je dokładnie i uciekł do biura jakby go ktoś gonił. Za sobą złośliwy słyszał chichot wstrętnego doktora, a policzki piekły go niemiłosiernie. Dobrze, że przynajmniej przestał się wściekać, więc Kevinowi chyba już nic nie groziło. Zerknął na zegar i z ulgą zauważył, że jego czas pracy dawno minął. Niestety torebka została na piętrze. Na palcach wszedł na górę i po cichutku otworzył drzwi do sypialni malucha. Zobaczył słodką scenkę, jakiej nigdy nie spodziewał by się po porywczym doktorze.

Sean leżał z dzieckiem na łóżku, który ufnie tuliło się do niego i wysokim głosikiem domagało bajki na dobranoc. Mężczyzna pogłaskał go delikatnie po ciemnych włoskach, pocałował czule w podrapane czółko, a potem zaczął czytać historię Jasia i Małgosi. Darek, nie chcąc zakłócać tej sielanki ostrożnie zabrał torebkę, która leżała na szafeczce blisko drzwi i wycofał się bez słowa. W życiu by nie pomyślał, że ten ostrodzioby drań potrafi być takim opiekuńczym ojcem. Z każdego gestu emanowała ogromna miłość do syna. 

***

   Kiedy wrócił do domu Róża siedziała przed kominkiem z bardzo niewyraźną miną. Ubrana w kraciastą piżamę, popijała mocnego drinka. Nawet nie podniosła głowy, by zobaczyć kto przyszedł. Najwidoczniej również miała ciężki dzień.

- Coś się stało? – zapytał zatroskany Darek, natychmiast zapominając o swoich smutkach.

- E… nic takiego… - westchnęła smętnie kobieta. - Jestem głupia i tyle.

- No powiedz, widać, że masz jakiegoś zgryza. – Darek usiadł obok niej na kanapie. – Na pewno nie zrobiłaś ze siebie większego kretyna niż ja.

- A założysz się? Te dwie plotkary tak mnie wyprowadziły z równowagi swoimi opowieściami o moich sztucznych piersiach, że zwyczajnie wyszłam z siebie. Paplały w warzywniaku, wszystkim którzy chcieli słuchać, że noszę silikonowe wkładki, aby je powiększyć i kusić nimi biednych facetów.

- Każdy by się zdenerwował – próbował zbagatelizować sprawę chłopak, który po trosze czuł się winny całej sytuacji.

- Ale nie każdy pokazałby cycki całemu sklepowi! – pisnęła cicho zażenowana Róża i schowała płonącą twarz w poduszce. – Już nigdy nie wyjdę z domu!

- Naprawdę to zrobiłaś?! – Darek wytrzeszczył na nią oczy.

- W chwili zaćmienia umysłu chwyciłam za bluzkę, jednym szarpnięciem rozpięłam i ją, i stanik. Naga prawda wyszła na jaw, a sprzedawca omal nie udławił się bananem – wymamrotała cicho w materiał.

- To może kupię ci maskę i będę wyprowadzać wieczorami na spacer? – zaproponował Darek, dusząc się ze śmiechu. Otworzył torebkę w poszukiwaniu chusteczki, bo łzy same popłynęły mu po twarzy. Jednak zamiast na nie, trafił na coś miękkiego i jakby wilgotnego. Zacisnął na tym rękę i ku swojemu przerażeniu wyciągnął ogromną ropuchę.

- Kerk … kerk… - zaskrzeczał przyjaźnie Pan Ropuch.

- Cholera jasna! – wrzasnął chłopak, po czym upuścił oślizgłe paskudztwo. Żaba w poskokach ruszyła w stronę tarasu. Wydała jeszcze kilka radosnych rechotów i znalazła się na wolności.

- Może to nie była naga prawda, ale też niezłe – usłyszał śmiech niepoprawnej Róży, która krztusząc się drinkiem biła się z uciechy po udach.