Rozdział 12

     Darek przez całą drogę do samochodu trzymał rękę na ramieniu Seana, który kilkakrotnie, pod byle pretekstem próbował zawrócić. Nie mieściło mu się w głowie, że dwaj bezczelni smarkacze śmieli podrywać jego narzeczonego, zamiast pracować. W środku nadal mu się gotowało, mruczał pod nosem niecenzuralne słówka pod adresem bezmózgich łapiduchów w pampersach.

Prawdę mówiąc samego doktora dziwiła jego gwałtowna reakcja na scenkę, którą zobaczył w stołówce. Kiedy spostrzegł ich przez szklane drzwi Darek wyglądał niesamowicie młodo i pociągająco, a otaczający go chłopcy byli jedynie o dwa, trzy lata od niego starsi. Roześmiany, wśród swoich rówieśników wydawał się być na swoim miejscu. Gdyby jego losy potoczyły się inaczej teraz właśnie kończyłby studia i wiódłby beztroskie życie.

Sean poczuł się stary i zmęczony. Zdał sobie sprawę, że nie był odpowiednim partnerem dla chłopaka. Ze swoim bagażem doświadczeń, potwornymi bliznami na całym ciele oraz zgryźliwym charakterem nie nadawał się na narzeczonego kogoś, kto dopiero wchodził w dorosłość. Westchnął i wsiadł do samochodu.

Darek natychmiast zauważył zmianę jego nastroju i bez słowa zapiął pasy. Nie miał pojęcia co znowu ugryzło mężczyznę, ale widział smutek oraz powagę na jego twarzy. Z natury był bardzo wrażliwy na nastroje innych, położył dłoń na kolanie doktora i zajrzał mu głęboko w oczy.

- Trochę za bardzo wczułeś się w rolę narzeczonego, te dzieciaki nie zrobiły niczego złego – powiedział łagodnie. – Pewnie teraz umierają ze strachu, że ich wyrzucisz i pracują za trzech.

- Po to tutaj są, mają się uczyć i pracować nie zbijać bąki – mruknął. – Poza tym, jak tylko zamkną do więzienia tego Krzysztofa, a sprawa w Pytlowicach ucichnie, będziesz mógł poszukać sobie kogoś takiego, możesz nawet zadzwonić do któregoś z nich. – Włożył klucze do stacyjki.

   Darek spojrzał na niego uważnie, odpiął pasy, wychylił się ze swojego siedzenia i ujął spochmurniałą twarz mężczyzny w swoje szczupłe dłonie.

- Sean, mało mnie znasz. W żadnym wypadku nie próbuj decydować za mnie o czymkolwiek. Od tych rówieśników jak mówisz, dzielą mnie całe dekady doświadczeń. Kiedy oni bawili się w rycerzy, ja opiekowałem się chorą matką na wózku i odprowadzałem brata do przedszkola, potem robiłem zakupy oraz sprzątałem mieszkanie. Miałem dziesięć lat, kiedy zrozumiałem, że jeśli nie pomogę, to zabiorą nas do Domu Dziecka. W dzień chodziłem do szkoły i zajmowałem się domem, wieczorem dopiero odrabiałem zadania. Nigdy nie miałem czasu na beztroska zabawę. Ojciec zniknął, gdy tylko dowiedział się o nieuleczalnej chorobie matki. Szedłem wtedy do pierwszej komunii, a Kamilek uczył się dopiero chodzić. Nigdy nawet nie zadzwonił, nie zapytał jak sobie radzimy, alimenty dostawaliśmy od państwa. A gdy umierała matka trzymałem ją za rękę do ostatniej chwili, trzymając na kolanach popłakującego cichutko brata. Na szczęście stuknęła mi już osiemnastka i mogłem go adoptować. Wśród ludzi równych mi wiekiem czuję się jak starzec. – Pochylił się i delikatnie pocałował bliznę na ustach mężczyzny, potem wyprostował się na siedzeniu, odgarnął kokieteryjnie włosy i błyskawicznie przeistoczył się w dziewczynę. – I jak cukiereczku, jedziemy do tego kina? – Uśmiechnął się promiennie, a jego twarz wyglądała jakby zakwitła. Sean nie mógł oderwać od niej wzroku.

- Skoro chcesz, a tyłeczek ci nie dokucza, to jak najbardziej. – Nie potrafił się powstrzymać i oddał buziaka. Powoli ruszyli do pobliskiego kina dla par.

 - Nie mogłeś sobie darować co? – burknął chłopak, zaczerwienił po same uszy, po czym poprawił się na siedzeniu.

- Jakby coś, to mogę podmuchać i pocałować, mam nawet taką maść…- Zaczął z błyskiem w oku Sean.

- Zamknij się i patrz na drogę! – warknął groźnie Darek. Obrócił się do paskudnego dowcipnisia bokiem i zajął się podziwianiem krajobrazu za oknem z przesadnym zapałem. Czerwony dom, zielony dom, cztery drzewa i krzaki... Prawdę mówiąc czuł coraz większy dyskomfort i nie miał pojęcia jak on wytrwa dwie godziny na seansie.

   Kiedy weszli do sali kinowej było już zupełnie ciemno, właśnie zaczęły się reklamy. Na szerokich fotelach siedziały przytulone parki  w dość swobodnych pozycjach,  obrzuciły spóźnialskich niechętnym wzrokiem.  Po kilku złośliwych epitetach, paru nadepnięciach na czyjeś nogi, odnaleźli wreszcie swoje miejsca i opadli na nie z westchnieniem ulgi. Darek przezornie siadł na drugim końcu kanapy, jak najdalej od lepkich łap Seana, w końcu przyszli się tu ukulturalniać nie obmacywać.

- Jakbyś potrzebował męskiego ramienia to służę. – Doktor posłał mu podstępny uśmieszek.

- Nie jestem dzieckiem, żaden potwor mi nie straszny – szepnął niezbyt pewnym głosem chłopak. Pierwszy raz był w kinie 3D, ale skoro Róża tak się zachwycała Avatarem, to przecież on nie będzie gorszy i nie zwieje przed końcem filmu. Ten głupi Troll śmiałby się z niego wtedy do końca życia. Z początku całkiem nieźle mu szło - przed nim rozpościerała się piękna dżungla na obcej planecie, kwitły kwiaty i latały motyle, robiono jakieś dziwne eksperymenty. Problem powstał, kiedy pojawiła się miejscowa fauna. Wielkie, kotopodobne coś z zębami niczym szable wyskoczyło wprost z ekranu i Darek mimo wcześniejszych zapewnień z piskiem przylgnął do ramienia Seana. Siedział z zamkniętymi oczami i trzymał się mężczyzny obiema rękami.

- Możesz otworzyć, już poszedł – odezwał się po chwili rozbawiony doktor.

- Nie ma się z czego śmiać, po prostu mnie zaskoczył. – Pokazał mu język. Sytuacja została opanowana, na ekranie trwała sielanka, tymczasem chłopaka zaczął coraz więcej piec tyłek. Kręcił się więc na wszystkie strony, próbując znaleźć dogodną pozycję.

- Proszę. – Doktor ściągnął miękki sweter i włożył mu go pod pośladki niczym poduszkę. – Powinno trochę pomóc.

- Dziękuję . – Na szczęście panujące w kinie ciemności ukryły czerwone z zażenowania policzki Darka.

***

   Róża ze Zbyszkiem nie mieli innego wyjścia jak spełnić swoją obietnicę. Kevin podskakiwał wokół nich na jednej nodze, drąc niemiłosiernie mały dziobek. Na widok jego uśmiechniętej buzi nie mieli serca odwołać wyprawy na śliwki, choć żadnemu z nich nie uśmiechało się skakanie po drabinach. Poszli więc do domu kobiety, wzięli kilka koszyków, drabinę i udali się do sadu na tyłach posesji. Pod małe, niskopienne drzewko wprost uginające się od owoców postawili skrzynkę po jabłkach. Na nią wdrapał się chłopczyk i stając na palcach zaczął zbierać śliwki.

- Pamiętaj, tylko te miękkie i ciemne. – Róża pokazała mu jak ma wyglądać dojrzały owoc. – A ty nie gap się, tylko przystaw drabinę do tego dużego drzewa – rzuciła do Zbyszka. – Zrobię sobie powideł. – Chwilę przyglądali się wyczynom dziecka, w końcu uznali, że sobie nieźle radzi i zostawili go samego. Mieli go jednak cały czas na oku.

Róża oczywiście wspięła się po drewnianych szczebelkach z koszykiem w zębach, zawiesiła go na najbliższej gałęzi. Zbyszek jako silny mężczyzna miał trzymać nieco rozchwianą drabinę.

- Czy to bezpieczne? – zapytał, wbijając oczy w jej tyłek, opięty  spranymi jeansami. – Może potrzymać? – Chwycił mocno biodra kobiety, oczywiście z najlepszymi intencjami. Jeśli to tak miało wyglądać, gotów był tam stać nawet cały dzień.

- Masz trzymać drabinę człowieku, drabinę! – Pacnęła go w głowę zarumieniona Róża. Faceci byli niesamowicie bezczelnym plemieniem. Ledwie kilka słów ze sobą zamienili, a ten już uznał ją za własność i gapił się bezwstydnie, jakby miał zamiar zjeść na podwieczorek. Powoli napełniała kosz, cały czas czując jego wzrok na pośladkach. W końcu zaczęło ją to irytować, tym bardziej, że przypomniała sobie, co jeszcze kilka godzin wcześniej mówił o babskich sztuczkach. Rozpięła z uśmieszkiem trzy guziczki w obcisłej bluzeczce, tak że widać było koronkową górę czerwonego stanika i kremową skórę piersi. Odwróciła się, pochyliła do przodu eksponując kuszące krągłości. Kropla potu spłynęła z jej szyi i zniknęła w rowku między nimi. Podniosła oczy i napotkała płonący wzrok Zbyszka, pomachała mu koszykiem przed oczami, a on nawet nie zamrugał, zagapiony w jej dekolt.

- Proszę. – Podała mu śliwki, wziął je od niej mechanicznym ruchem, po czym wysypał wszystkie na swoje nogi. Pchnęła go dłonią w klatkę piersiową, a on klapnął do trawy  na tyłek z niemądrym wyrazem twarzy. – Nieczuły na kobiece wdzięki co?! – zachichotała biorąc się pod boki.

- Zaraz pozbieram. – Zaczerwienił się niczym nastolatek przyłapany pod damską szatnią.

***

    Tymczasem Kevin jak każde dziecko po kwadransie zaczął się nudzić, więcej śliwek miał w brzuszku niż w koszyku i zachciało mu się pić. Dorośli chyba dobrze się bawili skoro Róża tak wesoło się śmiała, więc nie chciał im przeszkadzać. Pobiegł do domu, nalał sobie do kubka stojącego na stole kompotu i wyszedł z powrotem do ogrodu. Zerknął przez płot na posesję Kwasowej i wytrzeszczył ze zdumienia oczy. Na fotelu pod jabłonią siedział wielki, biały kot z różową kokardą na szyi. Chłopczyk nigdy nie widział takiego dużego, wyglądał zupełnie jak mała, śnieżna pantera. Leniwie lizał sobie łapkę i przyglądał mu się zielonymi ślepiami. Kevin otwarł bramkę i podszedł bliżej. Kot ani drgnął, wyglądał na mocno znudzonego i niegroźnego.

- Pobawimy się? Ciocia mówiła, że umiesz chodzić po drzewach. – Chłopczyk bez wahania wziął na ręce zwierzę, aż się ugiął pod jego ciężarem. – Pokażesz mi? – posadził je pod drzewem. W tym momencie wpadł do ogródka Pleśniak i z głośnym szczekaniem rzucił się na swojego zaprzysięgłego wroga. Kocur najeżył ogon , prychnął i zwinnie wdrapał się na sam czubek starej jabłonki. – Aleś ty odważny – powiedział z podziwem chłopczyk. – Nigdy tak wysoko nie wyszedłem. – Futrzak miał na ten temat jednak inne zdanie.

- Miau… miau… - rozległo się po chwili rozdzierające zawodzenie. Okazało się, że zejście bywa o wiele trudniejsze niż wspinaczka.

- On się chyba boi – stwierdził Kevin. – Idź po wujka Zbyszka – powiedział do psa, który poparzył na niego rozumnie brązowymi ślepiami i pognał do domu. Mężczyzny jednak dość długo nie było, a kot łkał coraz głośniej.

- Coś ty zrobił mojemu Skarbulkowi?! – wrzasnęła za plecami malucha ubrana w kwiecistą podomkę Kwasowa i złapała się za ozdobioną wałkami głowę.  – Jeszcze zachoruje, on taki delikatny!

- Sam tam wlazł. Ma pani drabinę? – zapytał poważnie. – Trzeba tak jak strażacy, wejść tam i uratować biedakowi życie.

- Gdzieś mam… O boże…! A jak spadnie? – pisnęła i pognała do schowka. Po chwili wróciła, taszcząc drabinę. Trzęsącymi ze zdenerwowania rękami ustawiła ją pod drzewem.

- Miauuu… ! – rozległo się żałośnie.

- Cicho maleństwo, mamusia już po ciebie idzie. – Kwasowa zaczęła się wspinać powoli, a stare szczeble trzeszczały pod jej niemałym ciężarem. Dzielnej niewieście udało się dotrzeć do drugiego konara, niestety niepotrzebnie spojrzała w dół.  – Ratunku!! – zachwiała się i złapała najbliższej gałęzi. Usiadła na niej, objęła rękami pień i zaczęła jęczeć. – Dzwoń mały potworze po straż.. albo policję… możesz też do prezydenta…! – załkała dramatycznie.

- Niech się pani mocno trzyma, zaraz sprowadzę dorosłych! – Kevin poczuł się ważny jak nigdy w życiu. Co tchu w małych piersiach pognał po Zbyszka i Różę. Niczego nie tłumacząc, przyciągnął ich za ręce pod jabłonkę.

- Dziwne owoce wydaje to drzewo. Te dwa jabłuszka wyglądają mi na mutanty, jedno kudłate z kokardą, a drugie w kwiecistej podomce. – Kobieta nie mogła sobie darować tej uwagi. Sąsiadka już jej napsuła tyle krwi, że kiedy tylko mogła odwdzięczała się w dwójnasób. Żałowała, że nie ma przy sobie aparatu, żeby uwiecznić tę słodką chwilę.

- Pomocy! – zapiszczała Kwasowa.

- Miau…! – zawtórował jej kocur.

- Wielkie nieba! – Zbyszek nie mógł uwierzyć własnym oczom.

- Nie gap się pan, tylko ratuj moją dziecinkę! – Ryknęła kobieta niczym lwica w obronie swojego małego. Trzeba jej przyznać, że bezpieczeństwo kota było dla niej ważniejsze od jej własnego. Mężczyzna chcąc nie chcąc, zaczął wchodzić na drabinę. Na jego widok zwierzak prychnął i czmychnął na dół zwinnie jak wiewiórka. Niestety jego pani została, patrzyła na niego spanikowanymi oczami, a wałki na jej głowie wydawały dziwny, grzechoczący dźwięk.

- Co za dzień – mamrotał pod nosem Zbyszek – mogłem lepiej zostać w łóżku z gazetą.

- Nie mrucz pan, tylko ratuj damę w opresji! – stwierdziła całkiem przytomnie Kwasowa. – Sama stąd nie zejdę!

- Trzeba było tam nie włazić – mężczyzna usiłował oderwać ją od pnia i przekręcić, tak by trafiła nogami na szczeble. Nie było to niestety łatwe, bo zdenerwowana kobieta niezbyt współpracowała, a jak tylko chwytał mocniej, piszczała niczym gwałcona dziewica. Wkrótce pod jabłonką zebrał się spory tłumek gapiów, wielu z nich uzbrojonych w komórki cykało zdjęcie za zdjęciem. Pytlowice były małym miasteczkiem i rzadko działo się tutaj coś ciekawego. Ponadto Kwasowa niejednemu zalazła za skórę, a skoro mieli okazję się pośmiać z największej w okolicy plotkary, robili to całym sercem.

Zbyszkowi udało się wreszcie postawić kobietę na drabinie. Schodził pierwszy trzymając ją za nogi, krok po kroku zsuwali się w dół. Nagle zerwał się silny wiatr, zaszeleścił w gałęziach i widać spodobało mu się to co zobaczył, bo psotnie podwiał podomkę Kwasowej. Na świat wyjrzały solidne nogi oraz duży tyłek ubrany we francuskie reformy po kolana, wdzięcznie przyozdobione na nogawkach falbankami. Wściekle błękitny jedwab w pączki róż aż bił po oczach. Publika zastygła z otwartymi ustami, kobieta pisnęła niczym przydeptana mysz, osunęła na Zbyszka, a potem już razem spadli na trawę, łamiąc przy okazji wszystkie szczeble.

- Żyjesz? – odważyła się po dłuższej chwili zapytać Róża, kiedy już odzyskała zdolność mowy.

- Chyba tak, ale musze się napić – zajęczał i zaczął podnosić się z trawnika. – Mam wrażenie, że mózg mi się zawiesił, a moje oczy doznały trwałego urazu.

- Nie dziwię się, to był naprawdę porażający widok – zachichotała i wzięła nieszczęśnika pod ramię. Za druga rękę złapał go Kevin.

- Jesteś wujku bohaterem! Uratowałeś Skarbulka i Panią Niebieskie Majtasy, na pewno dadzą ci medal! – Chłopczyk był zachwycony całą historią. Jutro pochwali się nią koledze, na pewnością nigdy nie widział czegoś podobnego. Obejrzał się jeszcze za siebie, by zobaczyć jak Kwasowa cała czerwona na twarzy umyka do domu przy akompaniamencie komplementów na temat jej oryginalnej bielizny.

***

   Darek z Seanem po filmie poszli jeszcze do restauracji, gdzie miło spędzili czas i wrócili do domu dopiero po dziewiątej wieczorem. Kevin już spał zmęczony obfitującym w wydarzenia dniem. Usiedli w salonie na kanapie, a doktor nalał im do kieliszków czerwonego wina.

- Musimy częściej razem wychodzić – przytulił do siebie ziewającego chłopaka i pogłaskał czule po nagim udzie. – Lubię sukienki – uśmiechnął się szelmowsko.

- Ty nigdy nie odpuszczasz, co? – Darek nawet nie miał siły protestować. Oczy dosłownie same mu się zamykały. Poza tym duża dłoń gładząca jego skórę była bardzo przyjemna. Nawet nie wiedział, kiedy zaczął mruczeć.

- Chyba masz już dość, idziemy na górę – mężczyzna usiłował postawić go pionu, ale leciał mu przez ręce.

- Zostaję tutaj. – Darek zwinął się w kłębek na kanapie i nakrył swetrem. Otoczył go upajający zapach Seana. Już miał zapaść w sen, kiedy zadzwoniła komórka.- Kogo licho niesie? – wymamrotał.

- Nie poznajesz mnie? – odezwał się kapitan. – Mam nadzieję, że dobrze ci się wiedzie. Wszystko ruszyło ostro do przodu, sędzia jest nam przychylny.

- W porządku. – Chłopak rozpoznał głos policjanta.

- Rozprawa już za tydzień, złożysz zeznania, wsadzimy Krzysztofa za kraty i będziesz mógł skończyć z tą maskaradą. Cieszysz się prawda? – Mężczyzna był najwyraźniej dumny z szybkiego załatwienia wszelkich formalności.

- Chyba tak. – Zabrzmiało bardzo niepewnie.

- Śpij dzieciaku, widzę, że już jesteś jedną nogą w łóżku – roześmiał się kapitan i wyłączył telefon. Był szczęśliwy, że trudna sprawa dobiega wreszcie końca. Żal mu było chłopaka, męczącego się w kobiecym przebraniu. Bał się też o Różę, która była jego jedyną krewną.

   Tymczasem Darek wcale nie wyglądał na specjalnie zadowolonego. Zmarkotniał i przytulił się do Seana. Dla niego proces oznaczał nie tylko wolność, ale również opuszczenie tego mężczyzny. Kiedy Krzysztof znajdzie się w więzieniu będzie musiał wrócić do Krakowa, brat na pewno nie mógł się doczekać, aż znajdą się w swoim mieszkaniu. Myśl o rozstaniu zabolała go o wiele mocniej niż się tego spodziewał. Na chwile zaparło mu dech w piersiach. Czyżby był na tyle głupi, by znowu się zakochać w nieodpowiedniej osobie? Przeszedł go dreszcz.

- Kto to był? – zapytał zaniepokojony jego milczeniem doktor.

- Zaniesiesz mnie do łóżka? – Chłopak niespodziewanie zarzucił mu ręce na szyję. – Mogę dzisiaj z tobą spać? – Jeśli to miały być ich ostatnie dni razem, miał zamiar dobrze je wykorzystać. Musiał jakoś delikatnie przygotować obu Evansów do swojego odejścia, spędził tutaj najpiękniejsze chwile swojego życia i nie chciał, aby pomyśleli, że jest jakimś niewdzięcznikiem. Obawiał się reakcji małego Kevina. Ale tą jedną noc, chciał spędzić u boku mężczyzny i pomarzyć, że naprawdę jest jego narzeczonym. Łzy cisnęły się mu do oczu, więc schował twarz na ciepłej piersi Seana, który właśnie wziął go na ręce. Nie chciał by zorientował się zbyt szybko co się dzieje. Postanowił zachować się właściwie, aby nikt nie zorientował się jak bardzo cierpi. Przecież to nie wina mężczyzny, że jego durne serce tak bardzo do niego przylgnęło.